Rzecznik powołuje się w swoim liście na orzecznictwo Sądu Najwyższego. Np. w uchwale z 19 listopada 2010
r. (sygn. akt III CZP 79/10, OSNC z 2011 r., Nr 4, poz. 41) oraz w wyroku z 24 marca 2011 r. (sygn. akt I CSK 372/10, OSP z 2012 r., Nr 1, poz. 3) Sąd Najwyższy uznał, że art. 1 la ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.) może być podstawą odpowiedzialności organizatora turystyki za szkodę niemajątkową w postaci tzw. zmarnowanego urlopu.
W tych orzeczeniach Sąd Najwyższy nawiązał do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 12 marca 2002 r. (S. Leitner v. TUI Deutschland GmbH & KG, sprawa nr C-168/00). w którym orzeczono, że art. 5 dyrektywy nr 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie organizowania podróży, wakacji i wycieczek (Dz. Urz. 1990 L 158/59) co do zasady przyznaje konsumentowi prawo do odszkodowania za uszczerbek niemajątkowy poniesiony na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez organizatora imprezy turystycznej. Sąd Najwyższy przyjął, że skoro dyrektywa może być wykładana w sposób obejmujący pojęciem szkody także uszczerbek niemajątkowy w postaci „zmarnowanego urlopu", to również art. 1 la ust. 1 ustawy o usługach turystycznych przenoszący art. 5 dyrektywy do polskiego porządku prawnego, musi być wykładany w ten sam sposób.
Zdaniem rzecznika praw obywatelskich zagadnienie odpowiedzialności biura podróży za szkodę polegającą na zmarnowanym urlopie powinno zostać wprost uregulowane w ustawie o usługach turystycznych. - W ten sposób zostanie w interesującym zakresie osiągnięty efekt w postaci implementacji przez polskiego prawodawcę postanowień dyrektywy 90/314. Regulacja taka ponadto z punktu widzenia konsumenta będzie miała ochronny charakter, spowoduje mianowicie uzupełnienie jego wiedzy i orientacji o przysługującym mu roszczeniach w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy o świadczenie usług turystycznych - pisze prof. Irena Lipowicz do ministr Joanny MUchy.