Zmiana w ustawie o Policji i kilkunastu innych ustaw dostosowuje przepisy prawa w zakresie granic przeszukania i uprawnień funkcjonariuszy do dokonywania kontroli osobistej, do rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego z 14 grudnia 2017 r. Zmienione przepisy doprecyzowują, że granice przeszukania wyznacza cel, którym jest znalezienie rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie lub podlegających zajęciu w postępowaniu karnym.

Trybunał orzekł, że "art. 219 par. 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego oraz art. 44 par. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia w zakresie, w jakim przewiduje przeszukanie osoby, nie określając granic tego przeszukania, jest niezgodny z art. 41 ust. 1 i art. 47 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji".

  



TK stwierdził też, że przepisy wydanych aktów wykonawczych na postawie ustaw o Policji, o Straży Granicznej, o strażach gminnych, o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych, o ABW i AW, o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego, o CBA, o Służbie Więziennej, o cudzoziemcach, o Służbie Ochrony Państwa, o Straży Marszałkowskiej są - ze względów formalnych - niezgodne z konstytucją.

Ustawa określa zakres czynności obejmujących kontrolę osobistą, sposób jej przeprowadzania, obowiązki i uprawnienia funkcjonariusza, strażnika gminnego czy żołnierza dokonującego kontroli, jak również określa sposób dokumentowania tych czynności. Wskazuje też, że kontrolę osobistą przeprowadza funkcjonariusz tej samej płci, co osoba kontrolowana, zaś czynność odbywa się w miejscu niedostępnym dla osób postronnych. Odstępstwo od tego zapisu jest możliwe, kiedy kontrola musi zostać przeprowadzona niezwłocznie.

Osobie kontrolowanej przysługuje zażalenie na postanowienie o przeszukaniu do właściwego ze względu na miejsce przeprowadzenia kontroli osobistej sądu rejonowego.