Profesor prawa, sędzia, wiceminister sprawiedliwości w latach 1989–1990, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego w latach 1990–1998. Działacz „Solidarności”, członek prezydium Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność", przewodniczył Komisji Zakładowej w Ministerstwie Sprawiedliwości, Był też delegatem na I Zjazd NSZZ "Solidarność".
W latach 1982–1989 był wykładowcą Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Jednocześnie współpracował z nielegalnymi strukturami "Solidarności". Podczas obrad Okrągłego Stołu został przewodniczącym podzespołu do spraw prawa i sądów, a następnie pełnił funkcję przewodniczącego komisji prawa i sprawiedliwości Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. We wrześniu 1989 został powołany przez premiera Tadeusza Mazowieckiego na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. W lipcu 1990 został powołany na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego i decyzją Sejmu został wybrany na I Prezesa tego Sądu. Funkcję tę pełnił od 1990 do 1998 roku. Z urzędu pełnił również funkcję przewodniczącego Trybunału Stanu.
Po przejściu w stan spoczynku w Sądzie Najwyższym w 1998, powrócił do pracy na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 2002–2004 był członkiem Rady Konsultacyjnej Centrum Monitoringu Wolności Prasy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.