Trybunał ogłosił 12 kwietnia 2011 r. wyrok w sprawie Gluhaković przeciwko Chorwacji (skarga nr 21188/09). Ojciec Stjepan Gluhaković w 1999 r. poślubił A. W tym samym roku urodziła im się córka, a małżonkowie się rozstali. Na podstawie postanowień sądu uzyskał zgodę na widywanie córki w każdy wtorek. S. Gluhaković stale pracował we Włoszech. Jego praca była zorganizowana w ten sposób, że pracował non stop przez trzy dni, po czym wracał do Rijeki w Chorwacji na dzień wolny. W związku z tym konsekwentnie wnioskował do sądu o to, aby jego kontakty były wyznaczone w sposób umożliwiający mu godzenie pracy zawodowej – co czwarty lub co ósmy dzień. Niestety jego wnioski były konsekwentnie ignorowane, a spotkania były ustalane wyłącznie na wtorki.
ETPCz uznał, że sądy krajowe nie przedstawiły żadnych racjonalnych argumentów dlaczego te kontakty nie miałyby być ustanowione w sposób proponowany przez skarżącego. Ponadto skarżący twierdził, że spotkania były wyznaczane w miejscach do tego nie dostosowanych, np. w centrum pomocy społecznej, gdzie ciągle brakowało odpowiedniego miejsca (spotkania odbywały się np. w kuchni). Na skutek tych dwóch problemów (godzin pracy oraz nieodpowiednich miejsc na spotkanie) skarżący od 2007 r. praktycznie nie mógł korzystać ze swojego prawa do widywania się z córką.
ETPCz wydając orzeczenie powołał się na art. 46 Konwencji. Trybunał bardzo rzadko używa tego postanowienia, aby wskazać władzom krajowym w jaki sposób powinny one zapewnić wykonanie wyroku i zaprzestania dalszego naruszenia Konwencji. W sprawach rodzinnych taka metoda działania ze strony ETPCz praktycznie się nie zdarza.
Wyrok dostępny jest na stronie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w bazie HUDOC – www.echr.coe.int.