Wątpliwości dotyczące wykładni przepisów dyrektywy nr 2005/29/WE pojawiły się w ramach sporu pomiędzy CHS Tour Services GmbH (biuro podróży z siedzibą w Innsbrucku), a Team4 Travel GmbH (konkurencyjne biuro podróży również z siedzibą w Innsbrucku) w przedmiocie broszury reklamowej tej ostatniej zawierającej fałszywą informację.
Trybunał udzielił odpowiedzi, że w przypadku gdy praktyka handlowa spełnia wszystkie kryteria wyraźnie ustanowione w art. 6 ust. 1 dyrektywy nr 2005/29/WE, który konkretnie reguluje praktyki wprowadzające w błąd konsumenta, nie zachodzi konieczność zbadania, czy taka praktyka jest również sprzeczna z wymogami staranności zawodowej w rozumieniu tejże dyrektywy, aby można było ją skutecznie uznać za nieuczciwą i w konsekwencji za zakazaną.
Zgodnie bowiem ze stosownym przepisem dyrektywy, wprowadzający w błąd charakter praktyki handlowej zależy wyłącznie od okoliczności, że jest niezgodna z prawdą ponieważ zawiera fałszywe informacje lub w jakikolwiek sposób może wprowadzić w błąd przeciętnego konsumenta. W szczególności w odniesieniu do rodzaju lub głównych cech produktu lub usługi, które mogą spowodować podjęcie przez konsumenta decyzji dotyczącej transakcji, której nie podjąłby w braku istnienia takiej praktyki. Zatem elementy stanowiące praktykę handlową wprowadzającą w błąd są zasadniczo skonstruowane z punktu widzenia konsumenta jako odbiorcy nieuczciwych praktyk handlowych.
Jeżeli cechy te są spełnione, praktykę powinno się uważać za wprowadzającą w błąd, a więc nieuczciwą i zakazaną, przy czym nie ma konieczności zbadania przesłanki zawartej w innym przepisie tej samej dyrektywy ustanawiającym ogólną definicję nieuczciwych praktyk handlowych i dotyczącym sfery przedsiębiorcy.
Tak wynika z wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 września 2013 r. w sprawie C-435/11 CHS Tour Services GmbH przeciwko Team4 Travel GmbH.
Źródło: www.curia.europa.eu