Istota sporu sprowadzała się do ustalenia momentu, w którym wydatki remontowe należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie podatnika, wydatki remontowe będą stanowić koszt uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w momencie zaewidencjonowania tego kosztu w jakiejkolwiek formie w księgach rachunkowych.

Zdaniem organu podatkowego, przedmiotowe wydatki staną się kosztem uzyskania przychodu dopiero w momencie ujęcia ich w księgach zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o rachunkowości . Takie stanowisko zdaniem organu podatkowego wynika z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o CIT , który jednoznacznie określa, że w odniesieniu do kosztów pośrednich ustawodawca uzależnił moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości .

Sąd uznał jednak, że pogląd organu podatkowego nie zasługuje na akceptację, ponieważ art. 15 ust. 4e ustawy o CIT tylko w pewnej części zawiera odesłanie do ustawy o rachunkowości . W ocenie Sądu ustawodawca, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości . Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu, jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. Wniosku takiego nie uzasadnia użycie tego pojęcia w zwrocie "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury".

Podnieść także należy, iż w przepisie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT ustawodawca użył zwrotu "(...) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (...)", a nie określenia "(...) uważa się dzień, na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych (...)", co zdaje się potwierdzać prawidłowość założenia, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT . Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu.

Tym samym Sąd przyznał rację podatnikowi, iż jedynym warunkiem poniesienia kosztu jest jego zaksięgowanie w księgach rachunkowych podatnika niezależnie od rodzaju konta, na którym taka operacja zostanie dokonana.

Wyrok WSA w Poznaniu z 18 lipca 2012 r., I SA/Po 529/12

Przywołane akty prawne:

Ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz U. z 2011 r. Nr 74, poz.397)

Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223)