Wskazane w studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego przeznaczenie danego terenu nie może być dla członków gminy źródłem praw i obowiązków a w szczególności nie może mieć wpływu na ich obowiązki podatkowe.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnienie podatkowe w zakresie dostawy obejmuje tereny niezabudowane równocześnie niebędące terenami budowlanymi a także terenami przeznaczonymi pod zabudowę. W ustawie podatkowej dostawa terenów budowlanych nie została zdefiniowana. Do podstawy opodatkowania nawiązuje wprost art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego. Treść tego przepisu wyraźnie wskazuje, że podstawą wymiaru każdego podatku – a w tym podatku od towarów i usług – są dane zawarte w tej ewidencji. Podstawę wymiaru podatku stanowi zarówno określenie przedmiotu opodatkowania, właściwej stawki podatkowej, jak też i zwolnienie od opodatkowania i skoro tę podstawę stanowią dane z ewidencji gruntów i budynków, to również przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, te właśnie dane będą miały decydujące znaczenie.
Studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego ma istotne znaczenie ale tylko dla organów gminy i w sytuacji, gdy jest wiążące przy opracowaniu planu zagospodarowania przestrzennego, ale równocześnie ustawodawca stanowczo wyłączył go z aktów prawa miejscowego, przyjąć więc należy, że dla obywateli i innych podmiotów będących dysponentami terenów w obrębie danej gminy, studium takie nie ma znaczenia prawnego.
Dlatego w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, dla określenia rodzaju terenu dla potrzeb interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów – a nie dane ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt I SA/Rz 368/11.
Jolanta Mazur