Protokół został podpisany 14 kwietnia 2014 r. w Luksemburgu. Zmienia on dotychczas obowiązującą metodę opodatkowania dochodów osiąganych przez rezydentów polskich w Belgii z metody proporcjonalnego zaliczenia na metodę wyłączenia z progresją.

Metoda proporcjonalnego zaliczenia polega na tym, że podatek zapłacony od dochodu osiągniętego za granicą jest zaliczany na poczet podatku należnego w kraju rezydencji podatkowej, obliczonego od całości dochodów w takiej proporcji, w jakiej dochód ze źródeł zagranicznych pozostaje w stosunku do całości dochodu podatnika.

Metoda wyłączenia z progresją polega na tym, że dochód osiągnięty z tytułu pracy świadczonej za granicą jest zwolniony z podatku w kraju rezydencji podatkowej, natomiast jest brany pod uwagę jedynie przy obliczaniu stawki podatkowej, według której podatnik będzie zobowiązany rozliczyć podatek od dochodów uzyskanych w kraju rezydencji podatkowej.

Najistotniejszym czynnikiem różnicującym obie metody jest to, że przy stosowaniu metody zaliczenia proporcjonalnego metoda ta może okazać się mniej korzystna dla podatnika w sytuacji, gdy istnieją znaczące różnice w ciężarze opodatkowania między krajem wykonywania pracy a Polską. Przyjęcie metody wyłączenia z progresją całkowicie likwiduje ten problem.

W odniesieniu do dochodów kapitałowych (z dywidend, odsetek, należności licencyjnych i przeniesienia własności majątku) obowiązująca metoda unikania podwójnego opodatkowania nie ulegnie zmianie (będzie to nadal metoda zaliczenia proporcjonalnego).

Protokół wprowadza też m.in. 10-proc. stawkę opodatkowania dywidend u źródła (do tej pory wynosiła ona 5 albo 15 proc.). Dopuszcza się jednak zwolnienie z opodatkowania dywidend w państwie źródła, pod warunkiem posiadania przez spółkę upoważnioną do otrzymania dywidend, nieprzerwanie przez okres 24 miesięcy, bezpośrednich udziałów w spółce wypłacającej dywidendy, w wysokości nie mniejszej niż 10 proc.

Ponadto zniesiony zostaje wymóg rezydencji w zakresie opodatkowania emerytur lub innych podobnych świadczeń i wprowadzony zostaje zapis umożliwiający wymianę informacji bankowych na żądanie drugiego umawiającego się państwa.