Reklama usług doradztwa podatkowego przed nowelizacją ustawy o doradztwie podatkowym
Zgodnie z treścią art. 38 ustawy obowiązującego przed nowelizacją doradca podatkowy nie mógł reklamować świadczonych przez siebie usług. Dodatkowo organy podatkowe, pracownicy zatrudnieni w organach podatkowych, organy kontroli skarbowej, pracownicy urzędów kontroli skarbowej, a także minister właściwy do spraw finansów publicznych oraz pracownicy Ministerstwa Finansów nie mogli w jakiejkolwiek formie reklamować konkretnego podmiotu świadczącego doradztwo podatkowe. Powyższe ograniczenie związane z zakazem reklamowania usług doradztwa podatkowego miało również zastosowanie do innych podmiotów uprawnionych do wykonywania doradztwa podatkowego, w zakresie wykonywania przez te podmioty czynności doradztwa podatkowego.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy tymi podmiotami są:
1)organizacje zawodowe posiadające osobowość prawną, spółdzielnie, stowarzyszenia lub izby gospodarcze, jeżeli przedmiotem ich działalności statutowej jest również doradztwo podatkowe świadczone wyłącznie na rzecz ich członków;
2)podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów do badania sprawozdań finansowych;
3)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, które spełniają łącznie następujące warunki:
a)większość członków zarządu stanowią doradcy podatkowi, a jeżeli zarząd składa się z nie więcej niż 2 osób, to jedna z nich jest doradcą podatkowym,
b)większość głosów w zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy) oraz w organach nadzoru przysługuje doradcom podatkowym,
c)w spółce akcyjnej wydawane są wyłącznie akcje imienne,
d)zbycie akcji lub udziałów albo ustanowienie na nich zastawu wymaga zezwolenia udzielonego przez zarząd spółki.
Oprócz powyższych ograniczeń wynikających z ustawy z zasad etyki wynikało, że prezentowanie informacji o doradcy podatkowym lub spółce doradztwa podatkowego, jeżeli informacja ta ma charakter wartościujący, zawiera porównania, element zachęty, nakłaniania, obiecywania lub gwarantowania skuteczności, jest zakazaną reklamą. Doradca podatkowy lub spółka doradztwa podatkowego nie mogli również korzystać z pośrednictwa w zakresie reklamy, jeśli służyło to obejściu zakazu reklamy.
Jak więc widać, zakaz reklamy dotyczył zarówno bezpośredniego, jak i pośredniego reklamowania usług świadczonych przez doradców podatkowych. Bezpośrednia reklama polega na promowaniu usług przez doradców podatkowych w mediach, prasie bądź w inny sposób. Natomiast pośrednia reklama polega na promowaniu usług doradztwa podatkowego za pośrednictwem innych podmiotów. Zakaz reklamy dotyczył zarówno doradcy podatkowego jako podmiotu świadczącego usługi doradztwa podatkowego oraz przedmiotu doradztwa podatkowego, czyli konkretnych usług świadczonych przez poszczególnych doradców podatkowych.
Zasady etyki wskazywały jednocześnie, że doradca podatkowy może informować o świadczonych przez siebie usługach. Przekazywane informacje powinny być obiektywne, rzetelne i wyważone, a także nie powinny naruszać norm estetyki i dobrych obyczajów oraz godności zawodu. Dopuszczalnymi informacjami były w szczególności: adresy pocztowe, adresy poczty elektronicznej, numery telefonów, faksów, liczba zatrudnionych doradców, informacje o przebiegu kariery i tytułach naukowych, publikacjach, informacje o zakresie działalności doradcy lub spółki doradztwa podatkowego, w tym o planowanej działalności, organizacji lub udziale w szkoleniach lub konferencjach o tematyce podatkowej, prawnej, ekonomicznej lub rachunkowej, z wyjątkiem zakazanej reklamy. Można więc wskazać, że wskazane zasady regulowały tzw. dozwoloną reklamę usług doradztwa podatkowego.
Zgodnie z treścią art. 38 ustawy obowiązującego przed nowelizacją doradca podatkowy nie mógł reklamować świadczonych przez siebie usług. Dodatkowo organy podatkowe, pracownicy zatrudnieni w organach podatkowych, organy kontroli skarbowej, pracownicy urzędów kontroli skarbowej, a także minister właściwy do spraw finansów publicznych oraz pracownicy Ministerstwa Finansów nie mogli w jakiejkolwiek formie reklamować konkretnego podmiotu świadczącego doradztwo podatkowe. Powyższe ograniczenie związane z zakazem reklamowania usług doradztwa podatkowego miało również zastosowanie do innych podmiotów uprawnionych do wykonywania doradztwa podatkowego, w zakresie wykonywania przez te podmioty czynności doradztwa podatkowego.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy tymi podmiotami są:
1)organizacje zawodowe posiadające osobowość prawną, spółdzielnie, stowarzyszenia lub izby gospodarcze, jeżeli przedmiotem ich działalności statutowej jest również doradztwo podatkowe świadczone wyłącznie na rzecz ich członków;
2)podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów do badania sprawozdań finansowych;
3)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, które spełniają łącznie następujące warunki:
a)większość członków zarządu stanowią doradcy podatkowi, a jeżeli zarząd składa się z nie więcej niż 2 osób, to jedna z nich jest doradcą podatkowym,
b)większość głosów w zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy) oraz w organach nadzoru przysługuje doradcom podatkowym,
c)w spółce akcyjnej wydawane są wyłącznie akcje imienne,
d)zbycie akcji lub udziałów albo ustanowienie na nich zastawu wymaga zezwolenia udzielonego przez zarząd spółki.
Oprócz powyższych ograniczeń wynikających z ustawy z zasad etyki wynikało, że prezentowanie informacji o doradcy podatkowym lub spółce doradztwa podatkowego, jeżeli informacja ta ma charakter wartościujący, zawiera porównania, element zachęty, nakłaniania, obiecywania lub gwarantowania skuteczności, jest zakazaną reklamą. Doradca podatkowy lub spółka doradztwa podatkowego nie mogli również korzystać z pośrednictwa w zakresie reklamy, jeśli służyło to obejściu zakazu reklamy.
Jak więc widać, zakaz reklamy dotyczył zarówno bezpośredniego, jak i pośredniego reklamowania usług świadczonych przez doradców podatkowych. Bezpośrednia reklama polega na promowaniu usług przez doradców podatkowych w mediach, prasie bądź w inny sposób. Natomiast pośrednia reklama polega na promowaniu usług doradztwa podatkowego za pośrednictwem innych podmiotów. Zakaz reklamy dotyczył zarówno doradcy podatkowego jako podmiotu świadczącego usługi doradztwa podatkowego oraz przedmiotu doradztwa podatkowego, czyli konkretnych usług świadczonych przez poszczególnych doradców podatkowych.
Zasady etyki wskazywały jednocześnie, że doradca podatkowy może informować o świadczonych przez siebie usługach. Przekazywane informacje powinny być obiektywne, rzetelne i wyważone, a także nie powinny naruszać norm estetyki i dobrych obyczajów oraz godności zawodu. Dopuszczalnymi informacjami były w szczególności: adresy pocztowe, adresy poczty elektronicznej, numery telefonów, faksów, liczba zatrudnionych doradców, informacje o przebiegu kariery i tytułach naukowych, publikacjach, informacje o zakresie działalności doradcy lub spółki doradztwa podatkowego, w tym o planowanej działalności, organizacji lub udziale w szkoleniach lub konferencjach o tematyce podatkowej, prawnej, ekonomicznej lub rachunkowej, z wyjątkiem zakazanej reklamy. Można więc wskazać, że wskazane zasady regulowały tzw. dozwoloną reklamę usług doradztwa podatkowego.