W przedmiotowej sprawie podatnik wskazał, że wraz ze współwłaścicielem lokalu zamierza znieść współwłasność tego prawa w ten sposób, że podatnik otrzyma na własność prawo do lokalu bez spłaty, ale jednocześnie przejmie całość zobowiązań z umowy kredytowej, tj. stanie się, za zgodą banku, jedynym kredytobiorcą i dłużnikiem osobistym. W związku z tym podatnik zwrócił się do organu podatkowego z pytaniem, w jakiej kwocie będzie zobowiązany zapłacić podatek od spadków i darowizn od nieodpłatnego zniesienia współwłasności.
Zdaniem podatnika podstawę opodatkowania stanowi różnica wartości całego prawa do lokalu i pozostałej do spłacenia kwoty kredytu. W ocenie organu, który uznał to stanowisko za nieprawidłowe, bez znaczenia pozostaje fakt zobowiązania się jednego ze współkredytobiorców do spłaty całego zadłużenia, bowiem przed podjęciem tego zobowiązania i tak był on zobowiązany solidarnie do spłaty całej kwoty kredytu, zatem kwota kredytu nie stanowi ciężaru ani długu obciążającego nabytą część prawa i tym samym nie będzie pomniejszała podstawy opodatkowania. Podatek będzie naliczony zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn .
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Zdaniem sądu, skoro opodatkowuje się podatkiem od spadków i darowizn nieodpłatny przyrost majątku czy akt wzbogacenia to wartość całkowita hipoteki powinna pomniejszać wartość nabytej rzeczy i prawa majątkowego, oczywiście po uprzednim ustaleniu kwoty minimum podatkowego zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o podatku od spadków i darowizn .
Wyrok NSA z 18 maja 2012 r., II FSK 2158/10
Przywołane akty prawne
Ustawa z 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 t.j.)