Odpowiedź:
Celem tworzenia krajowych standardów rachunkowości jest pomoc księgowym w prawidłowym stosowaniu ustawy o rachunkowości. Nie oznacza to jednak, że ich stosowanie jest obowiązkowe.
Uzasadnienie:
Zapisy art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.) – dalej u.o.r. – stanowią, że w sprawach nieuregulowanych przepisami ustawy, jednostki przyjmując zasady (politykę) rachunkowości mogą stosować Krajowe Standardy Rachunkowości. Celem tworzenia krajowych standardów rachunkowości (KSR) jest pomoc księgowym w prawidłowym stosowaniu ustawy o rachunkowości. Nie oznacza to jednak, że ich stosowanie jest obowiązkowe, gdyż sformułowanie ustawy zawiera wyraz „może”, czyli jednostka może lecz nie ma obowiązku korzystania z krajowych standardów. Sprawozdanie z działalności zostało ujęte w art. 49 u.o.r. W wymienionym przepisie określa się podmioty zobowiązane do jego sporządzania oraz zakres sprawozdania. Biorąc pod uwagę zakres sprawozdania wskazuje się w art. 49 ust. 2 u.o.r., że powinno ono obejmować w „szczególności" pewne informacje. Oznacza to, że jednostka powinna opisać „w szczególności” informacje zawarte w ustawie. Ustawa o rachunkowości nie zawiera szczegółowego zakresu prezentowanych informacji oraz sposobu ich prezentacji. Określa to więc samodzielnie jednostka. Nie ma co ukrywać, że informacje zawierane w sprawozdaniu z działalności niejednokrotnie mogą być tajemnicą przedsiębiorstwa, na przykład informacje o przewidywanym rozwoju. Dlatego o kształcie sprawozdania i zawartości danych, zgodnie z ustawą o rachunkowości, powinna zdecydować jednostka gospodarcza.
Waldemar Gos, autor współpracuje z publikacją Vademecum Głównego Księgowego 
Odpowiedzi udzielono 19 lutego 2015 r.