W przedmiotowej sprawie spółka wybuduje budynek, który następnie wynajmie podmiotom trzecim. Budynek ten zostanie uznany za środek trwały spółki. Poszczególne części budynku są przystosowywane do indywidualnych potrzeb najemców (tzw. wykończenia fit-out). Charakter przeprowadzanych prac będzie miał charakter ulepszeniowy/modernizacyjny. Natomiast, jeżeli chodzi o sposoby rozliczania poniesionych nakładów z poszczególnymi najemcami, to jednym z nich jest ustalenie z góry przez spółkę i najemcę kosztów wykończenia fit-out. W takiej sytuacji najemca płaci spółce z góry ustaloną kwotę za wykonanie przez spółkę określonych wykończeń, niezależnie od faktycznie poniesionych na ich wykonanie nakładów. Może się zatem zdarzyć, że faktycznie poniesione przez spółkę nakłady na ww. wykończenia będą niższe niż otrzymana od najemcy kwota.

Kwestia, którą miał rozstrzygnąć fiskus, dotyczyła tego, w jaki sposób należałoby potraktować nadwyżkę zwrotu otrzymanego od najemcy ponad wartość wydatków poniesionych na prace wykończeniowe. Sama spółka uważała, że ta różnica powinna znaleźć odzwierciedlenie w koszcie ulepszenia poprzez jego pomniejszenie bądź alternatywnie pomniejszyć wysokość odpisów amortyzacyjnych będących kosztem podatkowym.

Fiskus się nie zgodził i uznał, że otrzymana kwota odpowiadająca wysokości faktycznie poniesionych przez spółkę nakładów na wykończenie nie będzie stanowić dla spółki przychodu podatkowego. Natomiast różnica (nadwyżka) pomiędzy kwotą otrzymaną od najemcy a wartością wydatków faktycznie poniesionych na wykończenie będzie stanowić dla spółki przychód podatkowy, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Co prawda, art. 12 ust. 4 pkt 6a wyłącza z przychodów zwrócone wydatki niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to jednak otrzymana nadwyżka nie może zostać potraktowana jako „zwrócone inne wydatki niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów”, bowiem spółka na powierzchnię wynajmowaną przez najemcę, od którego otrzyma ten zwrot, nie poniesie wydatków odpowiadających kwocie tej nadwyżki.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 grudnia 2014 r., sygn. akt IBPBI/1/423-34/14/ZK, LEX nr 249148

Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego