Kto jest właściwy w sprawie odorów?

Sprawy dotyczące uciążliwości odorowych powodują spore emocje. Organy administracji publicznej bardzo często podkreślają, że aktualny stan prawny nie normuje zapachowej jakości powietrza oraz nie określa metod jej oceny. Z tego powodu nie jest możliwe określenie stopnia uciążliwości zapachowej eksploatowanych instalacji.

Pomimo braku określenia dopuszczalnych norm jakości zapachowej, organy administracji publicznej mogą podejmować działania w ramach przysługujących im kompetencji. Mowa tutaj o dwóch przepisach, tj. art. 362 ust. 1 oraz art. 363 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska.

Pierwszy ze wspomnianych przepisów wskazuje kompetencje starosty (a w miastach na prawach powiatu prezydenta miasta), marszałka oraz regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Przepis ten określa, że jeżeli podmiot korzystający ze środowiska negatywnie oddziałuje na środowisko, organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć obowiązek:

- ograniczenia oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia;

- przywrócenia środowiska do stanu właściwego.

Natomiast drugi z przepisów uprawnia do podejmowania działań wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, który może, w drodze decyzji, nakazać osobie fizycznej, której działanie negatywnie oddziałuje na środowisko, wykonanie w określonym czasie czynności zmierzających do:

- ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia;

- przywrócenia środowiska do stanu właściwego.

Wydając decyzję zobowiązującą do ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko związanego z uciążliwościami odorowymi należy pamiętać, że chodzi o jakąkolwiek zmianę negatywną w porównaniu nie do stanu idealnego, ale do stanu, który istniał przed negatywnym oddziaływaniem. Dlatego w sytuacjach uciążliwości odorowych wyżej wskazane organy mogą wydawać decyzje, w których nakazuje się ograniczenie negatywnego oddziaływania.

Drugą kwestią bardzo często podnoszą jest stosowanie art. 188 ust. 3 w związku z art. 143 ustawy - Prawo ochrony środowiska. Przepisy te dotyczą pozwoleń emisyjnych obejmujących pozwolenia na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza. Dają one możliwość, aby nowo uruchamiane lub zmieniane w sposób istotny instalacje spełniały wymagania ograniczające zanieczyszczenia. W związku z tym, organ administracji wydający pozwolenie emisyjne (w zależności od rodzaju instalacji, skali prowadzonej działalności oraz jej położenia – starosta (prezydent miasta na prawach powiatu), marszałek lub Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska) może ze względu na ochronę środowiska określić rodzaj i ilość wykorzystywanej energii, materiałów, surowców i paliw, biorąc pod uwagę wymagania, o których mowa w art. 143 pkt 1-5. Organ wydając pozwolenie winien już na tym etapie myśleć o zobowiązywaniu podmiotu do działań, które będą w sposób znaczący ograniczały uciążliwości zapachowe.

Warto zaznaczyć, że organy ochrony środowiska bardzo często nie korzystają z uprawnień ustawowych, a kierują sprawy do wojewódzkiego inspektoratu ochrony środowiska, który jako organ kontrolny sprawdza tylko decyzje wydane przez wyżej wymienione organy.

Źródło: www.gdansk.wios.gov.pl