Zarząd województwa zdecydował o podziale środków przeznaczonych na świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego w wojewódzkich przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym na terenie województwa w latach 2013 - 2015. W wyniku decyzji ustalono, iż środki ujęte w wieloletniej prognozie finansowej zostaną przeznaczone wyłącznie na pokrycie deficytu wynikającego z wykonanej pracy przewozowej przez spółkę, jako wykonawcę całości kolejowych regionalnych przewozów pasażerskich na terenie województwa. Zdaniem spółki decyzja zarządu województwa jest równoznaczną z decyzją o bezpośrednim zleceniu jej realizacji całości regionalnych przewozów pasażerskich.

Spółka zarzuciła naruszenie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r., Nr 5, poz. 13 z późn. zm.), oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz. UE L 315 z 03.12.2007). W ocenie spółki decyzja o bezpośrednim powierzeniu jej świadczenia usług, została podjęta pomimo zaniechania przez organizatora publikacji ogłoszenia o zamiarze dokonania bezpośredniego zawarcia umowy, na co najmniej rok wcześniej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz Biuletynie Informacji Publicznej.

W odpowiedzi organizator wskazał, że błędne jest stanowisko skarżącej spółki, iz dokonanie ogłoszenia stanowi warunek bezpośredniego zawarcia umowy z przewoźnikiem.

Zdaniem WSA kwestionowana skargą czynność organizatora nie należy do czynności zaskarżalnych do sądu administracyjnego. Niezbędnym warunkiem umożliwiającym kontrolę sądowoadministracyjną przewidzianą przepisami ustawy o publicznym transporcie zbiorowym jest, zgodnie z art. 59 ust. 1 tej ustawy, ogłoszenie zamiaru bezpośredniego zawarcia umowy. Ogłoszenie takie następuje poprzez jego publikację w trybie i terminach określonych w art. 23 ustawy. Zarówno z akt sprawy, jak i z twierdzeń stron wynika, że w dacie podjęcia zaskarżonej sprawie czynności ogłoszenie takie nie zostało dokonane ani opublikowane. Skarżąca spółka traktuje natomiast zaskarżoną czynność jako równoznaczną z decyzją o bezpośrednim zleceniu jej realizacji całości regionalnych przewozów pasażerskich, gdyż w jej ocenie w taki właśnie sposób przedstawił ją organizator.

W opinii WSA nie można podzielić takiego stanowiska spółki. Przewidziana ustawą czynność polegająca na ogłoszeniu zamiaru bezpośredniego zawarcia umowy ma charakter czynności sformalizowanej, a jej formalne wymogi i cechy szczegółowo określają przepisy. Do formalnych cech tej czynności należy również zaliczyć i to, że właściwym organem do jej wykonania w imieniu organizatora będącego województwem, jest marszałek tego województwa. W takiej sytuacji trudno przypisać jakikolwiek z tych wymogów zaskarżonej czynności. Zdaniem WSA nawet gdyby przyjąć, iż zaskarżona czynność została przedstawiona skarżącej jako decyzja zarządu województwa o zleceniu bezpośrednim realizacji całości regionalnych przewozów pasażerskich spółce, to i tak nie sposób uznać, że stanowiła ona czynność polegającą na ogłoszeniu zamiaru bezpośredniego zawarcia umowy. Niezależnie bowiem od tego, że sam organizator zaprzeczył w toku postępowania sądowoadministracyjnego, iż taką czynnością była, to nie spełnia ona cech i wymogów przewidzianych dla takiej czynności – podkreślił WSA.


Postanowienie WSA w Gliwicach z 21 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 1024/12, nieprawomocne