Prezydent miasta orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego. W odwołaniu od tej decyzji skarżący stwierdził, że w 2001 r. dobrowolnie opuścił dotychczasowe miejsce pobytu stałego. W ciągu kolejnych lat zorganizował swoje centrum życiowe w innym miejscu zamieszkania, gdzie zameldował się na pobyt czasowy. Jednak w odwołaniu skarżący podkreślił, iż planuje wrócić do miejsca stałego pobytu, który opuścił.

Po rozpatrzeniu odwołania wojewoda uchylił decyzję prezydenta miasta i orzekł o odmowie wymeldowania skarżącego z pobytu stałego. Organ odwoławczy zwrócił uwagę, iż ustalenie przesłanek wymeldowania z pobytu stałego wymaga uwzględnienia specyfiki wzajemnego stosunku dwóch meldunków dokonanych przez różne miejscowo organy meldunkowe, właściwe dla zameldowania na pobyt stały i na pobyt czasowy. W postępowaniu o wymeldowanie osoby z miejsca pobytu stałego w oparciu o art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, organ gminy prowadzący ewidencję ludności jest związany stanowiskiem innego organu ewidencji ludności, wyrażonym poprzez czynność zameldowania osoby pod określonym adresem na pobyt czasowy. Legitymowanie się zameldowaniem na pobyt czasowy znosi obowiązek wymeldowania się z miejsca dotychczasowego pobytu stałego, a w postępowaniu o wymeldowanie z miejsca pobytu stałego uniemożliwia przyjęcie, że zostały spełnione przesłanki do wymeldowania określone w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. W tej sytuacji wymeldowanie skarżącego z pobytu stałego było zdaniem wojewody przedwczesne. Z takim stanowiskiem zgodził się również WSA.

NSA rozpatrując sprawę przypomniał, iż ustawowymi przesłankami do wydania decyzji o wymeldowaniu osoby z lokalu z pobytu stałego na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy są: opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu i niedopełnienie obowiązku wymeldowania się. Opuszczenie miejsca pobytu w rozumieniu tego przepisu winno mieć charakter trwały, dobrowolny z zamiarem zorganizowania swego centrum spraw życiowych w innym lokalu. Ani z treści analizowanego przepisu, ani z innego przepisu ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych nie wynika, by w przypadku opuszczenia przez daną osobę dotychczasowego miejsca pobytu stałego w wyniku woli tej osoby i skoncentrowania następnie w innym lokalu swych interesów życiowych, późniejsza czynność w postaci zameldowania na pobyt czasowy stanowiła przeszkodę w orzeczeniu o wymeldowaniu z pobytu stałego. Zatem w ocenie NSA w postępowaniu o wymeldowanie osoby z lokalu z pobytu stałego na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych właściwy organ gminy nie jest związany faktem zameldowania tej osoby na pobyt czasowy w innym lokalu. Skoro zaś opuszczeniu lokalu nie towarzyszyło dopełnienie obowiązku wymeldowania się, zachodziły podstawy do wydania decyzji w sprawie wymeldowania z pobytu stałego na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.


Na podstawie: Wyrok NSA z 6 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1762/10, prawomocny