Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.



Jeden z mieszkańców gminy wystąpił do ośrodka pomocy społecznej o przyznanie celowej pomocy finansowej na pokrycie jego kosztów dojazdu na rehabilitację.

Kierownik ośrodka przyznał mężczyźnie jednorazowy zasiłek celowy w kwocie 100 złotych na pokrycie kosztów związanych z dojazdami na rehabilitację.

Mężczyzna odwołał się od decyzji.

Uznał bowiem, iż przyznana pomoc jest zbyt niska i nie pokryje kosztu dojazdów na wszystkie zabiegi. Tłumaczył, iż sam nie posiada własnych środków na ten cel i w związku z tym będzie musiał przerwać rehabilitację.

Czytaj też: Pomoc społeczna nie może zamienić się w pomoc stałą

WSA stwierdził, iż mężczyzna nie określił we wniosku przewidywanych wydatków na dojazdy na rehabilitację.

Zdaniem sądu kwota przyjęta przez organ, oscylująca w wysokości kwot wcześniej przyznawanych przez organ na ten sam cel, nie jest kwotą dowolną.

Tym bardziej, że organ uzasadnił wysokość kwoty pomocy możliwościami strony uzupełnienia brakującej części wygospodarowanymi we własnym zakresie środkami.

Sąd zwrócił uwagę, iż osoba korzystająca ze świadczeń celowych z pomocy społecznej nie może oczekiwać zaspokojenia każdej zgłoszonej potrzeby w satysfakcjonującym ją zakresie.

Pomoc celowa jest jedynie wsparciem i nie może być pojmowana jako stałe źródło dochodów – wyjaśnił sąd.


Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 10 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Bk 1088/14, nieprawomocny