Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.


Gmina zwróciła się do wójta o wydanie indywidualnej interpretacji, chcąc wyjaśnić, czy jako właściciel nieruchomości służących do zbiorowego zaopatrzenia w wodę jest zobowiązana do uiszczenia podatku od nieruchomości.


Po uzyskaniu interpretacji podatkowej wójt wystąpił o jej zmianę.


WSA uznał, iż wójt, reprezentując gminę, nie był uprawniony do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na interpretację indywidualną wydaną przez samego siebie, działającego w charakterze organu podatkowego.


Bez względu bowiem na przedmiot sprawy gmina nie może być stroną postępowania w sprawie indywidualnej, w której w pierwszej instancji decyzję wydaje wójt tej gminy.


NSA zwrócił uwagę, iż podmiot zainteresowany w otrzymaniu danej interpretacji indywidualnej, w tym wypadku gmina, która wystąpiła z wnioskiem interpretacyjnym w celu wyjaśnienia swojej sytuacji podatkowej, nie może być pozbawiony możliwości kontroli sądowoadministracyjnej zaadresowanej do niego indywidualnie interpretacji podatkowej.


Zdaniem NSA w rozpoznawanej sprawie ujawnił się dualizm w funkcjach prawnych wójta, który jako organ reprezentacyjny gminy wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, a jako organ interpretacyjny, wydał zaskarżoną do WSA interpretację. Dualizm ten jest jednak konsekwencją rozwiązań legislacyjnych przyjętych intencjonalnie przez ustawodawcę i nie może doprowadzić do utraty przymiotu strony przez gminę.

NSA podkreślił, iż gmina, której organ wykonawczy, tj. wójt wydał na jej wniosek indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, jest legitymowana do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, jeżeli ma w tym interes prawny.


Interes prawny w tym wypadku należy rozumieć, jako uprawnienie do kontroli sądowej aktu, o ile gmina była podmiotem zainteresowanym w postępowaniu interpretacyjnym, czyli dążyła do wyjaśnienia swoich obowiązków podatkowych.

Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.

Na podstawie:
Postanowienie NSA z 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 542/14, prawomocne