Znowelizowanie tej ustawy oraz Kodeksu cywilnego jest niezbędne ze względu konieczność pełnego wdrożenia do polskiego prawa art. 6 ust. 5 dyrektywy 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji. Chodzi też o zapewnienie konsumentom ochrony na co najmniej minimalnym poziomie określonym w tej dyrektywie.
Wypełniając zobowiązania dyrektywy, do ustawy wprowadzono uzupełnienie do art. 13 ustawy, zgodnie z którym sprzedawca wydaje kupującemu wraz z towarem dokument gwarancyjny sporządzony na papierze lub na innym dostępnym dla kupującego trwałym nośniku informacji. Zgodnie z nową propozycją, na sprzedawcy będzie więc ciążył obowiązek wydania dokumentu gwarancyjnego nie tylko wówczas, gdy sam będzie udzielał gwarancji (sam będzie gwarantem), ale także wtedy, kiedy będzie występował w roli pośrednika między „gwarantem” (np. producentem) a konsumentem. Takie rozwiązanie nie zamyka przed konsumentem - w razie nienależytej jakości towaru - możliwości dochodzenia ewentualnych roszczeń wynikających z gwarancji.
W założeniach wskazano, że do ustawy zostaną wprowadzone zmiany redakcyjne – np. „oświadczenie gwarancyjne” zostanie zastąpione „oświadczeniem gwaranta”. Ponadto art. 13 dotychczasowej ustawy zostanie uzupełniony o ust. 6, w którym będzie precyzyjnie wyjaśnione, że uchybienie wymaganiom zawartym w ust. 1-5 nie będzie mieć wpływu na ważność gwarancji, a tym samym nie będzie pozbawiać kupującego wynikających z tej gwarancji uprawnień.