Sprawa dotyczyła obywatela niemieckiego - U.M. Lindnera - który zawarł z czeskim bankiem umowę o kredyt hipoteczny. W umowie strony zawarły klauzulę prorogacyjną, poddając wszelkie spory wynikłe z kontraktu pod jurysdykcję sądu właściwego dla siedziby banku. Jako że kredytobiorca zalegał ze spłatą rat, bank wniósł przeciwko niemu pozew o zasądzenie zaległej kwoty wraz z odsetkami. Postępowanie wszczęto przed sądem właściwym dla miejsca zamieszkania dłużnika, co bank uzasadniał brakiem możliwości przedstawienia oryginału umowy.
W toku sprawy wyszło jednak na jaw, że pozwany nie zamieszkuje pod żadnym z adresów znanych czeskiemu sądowi, w związku z tym sąd wyznaczył dla pozwanego kuratora, który podniósł zarzuty co do istoty sprawy skierowane przeciwko żądaniom banku w zakresie odsetek.
Sąd zawiesił postępowanie i zwrócił się z pytaniem prejudycjalnym do ETS dotyczącym wykładni przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. (Dz.Urz. UE L z 2001, nr 12, s. 1).
Trybunał orzekł, że w sytuacji gdy konsument narusza wynikający z umowy obowiązek informowania drugiej strony o każdej zmianie adresu, sądem właściwym do rozstrzygnięcia sprawy jest sąd państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się ostatnie znane miejsce zamieszkania konsumenta. Prowadząc sprawę przeciwko dłużnikowi, sąd może również stosować wewnętrzne prawo procesowe, w tym także wyznaczyć kuratora dla pozwanego. Warunkiem zastosowania tych procedur jest upewnienie się przez sąd, że podjęte zostały wszelkie wysiłki w celu odnalezienia pozwanego.
(w sprawie C-327/10)
Opracowanie: Monika Sewastianowicz
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line
Źródło: www.curia.europa.eu