Pierwotnie Trybunał odmówił nadania biegu sprawie i dopiero po wniesieniu zażalenia podjął decyzję o przyjęciu skargi.
Skarżący, będący komornikiem, przeprowadził postępowanie egzekucyjne i postanowieniem w przedmiocie ustalenia kosztów egzekucyjnych określił ich wysokość. Sąd Rejonowy zmienił postanowienie komornika sądowego w ten sposób, że znacznie obniżył wysokość tych kosztów. W uzasadnieniu stwierdził, że kwota ustalona przez komornika w żaden sposób nie koresponduje z poniesionymi przez niego wydatkami, nie jest uzasadniona nakładem pracy, a ponadto jest wygórowana zważywszy na liczne uchybienia komornika poczynione w trakcie postępowania egzekucyjnego. Zażalenie złożone na orzeczenie sądu I instancji zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego.
Zdaniem skarżącego kwestionowane przepisy pozostawiają do decyzji sądów obniżanie wynagrodzenia komornika, co przekłada się w niekorzystny sposób na jego sytuację finansową. Uszczupla to prawa majątkowe komornika co jest niezgodne z art. 64 ust. 2 konstytucji. Zdaniem skarżącego, w sytuacji, gdy ustawodawca zamierza zwolnić niektóre grupy dłużników z kosztów egzekucyjnych, ciężar ponoszenia tych kosztów powinien być przerzucony na Skarb Państwa.
Kwestionowane przepisy w ocenie skarżącego naruszają także zasadę demokratycznego państwa prawnego. Pozwalają bowiem sądom w sposób całkowicie arbitralny obniżać opłaty egzekucyjne.
Zdaniem prokuratora generalnego zaskarżony przepis jest zgodny z konstytucyjną zasadą sprawiedliwości społecznej. Prokurator podkreśla przy tym, że opłata komornicza służy pokryciu kosztów całej działalności egzekucyjnej, a komornik realizuje zadania państwa, opłata jest wiec obowiązkowa i nie można od niej odstąpić. Przeznaczenie środków uzyskanych z opłat są wyrazem woli ustawodawcy – konkluduje prokurator. Pogląd ten podziela także marszałek Sejmu i w swej opinii dostarczonej Trybunałowi sugeruje uznanie zaskarżonego przepisu za konstytucyjny.
Sygnatura akt. SK 4/10