Skargę do Trybunału wniosło 373 indywidualnych oraz 13 osób prawnych, którzy byli udziałowcami holenderskiego konsorcjum bankowo-ubezpieczeniowego SNS Reaal. W 2008 r. SNS Reaal padł ofiarą ogólnoświatowego kryzysu bankowego. Rząd holenderski zdecydował się wówczas na upaństwowienie konsorcjum w celu ochrony krajowego sektora bankowego oraz dla ochrony oszczędności obywateli - część bankowa SNS Reaal to czwarty co do wielkości podmiot bankowy funkcjonujący na rynku holenderskim. Nacjonalizacja została przeprowadzona w drodze postępowania uproszczonego przed krajowym sądem administracyjnym. Postępowania w przedmiocie odszkodowania za utracone papiery wartościowe wyemitowane przez konsorcjum nadal toczą się przed krajowymi sądami cywilnymi i nie stały się przedmiotem skargi do ETPC. Przed Trybunałem skarżący zarzucili, iż postępowanie nacjonalizacyjne naruszyło zasady rzetelnego procesu, chronione w art. 6 ust. 1 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał nie przychylił się do tej argumentacji i w ogóle nie uznał dopuszczalności skargi. Pierwszy z zarzutów przedstawionych przez skarżących dotyczył krótkiego, bo zaledwie 10-dniowego terminu na wniesienie odwołania od orzeczenia sądu o nacjonalizacji SNS Reaal. Trybunał podzielił argument rządu holenderskiego, zgodnie z którym ze względu na złą sytuację finansową konsorcjum konieczne było jak najszybsze podjęcie działań naprawczych. 10-dniowy termin na wniesienie odwołania był co prawda krótki, lecz nie tak krótki, by uniemożliwić skarżącym wniesienie skutecznego odwołania, tym bardziej, iż odwołanie to mogło zostać uzupełnione o kolejne dokumenty i dowody już po wniesieniu do sądu.

Drugi z zarzutów dotyczył krótkiego terminu wyznaczonego stronom na ustosunkowanie się do stanowiska rządu holenderskiego złożonego na piśmie przed sądem krajowym - skarżący mogli się z nim zapoznać zaledwie na dzień przed rozprawą. Żaden ze skarżących nie argumentował jednakże, że gdyby stanowisko rządu znane mu było wcześniej, to linia argumentacji przedstawiona holenderskiemu sądowi administracyjnemu byłaby inna. Strony w postępowaniu krajowym uzyskały możliwość przedstawienia wszystkich swoich argumentów. Krótkie terminy stosowane w toku tego postępowania były uzasadnione w świetle trudnej sytuacji nacjonalizowanego konsorcjum.

Trzeci z zarzutów skarżących dotyczył sposobu przeredagowania i dopuszczenia w postępowaniu sądowym sprawozdań finansowych SNS Reaal - sąd administracyjny, ze względu na pilność postępowania, w różnych składach zapoznawał się ze sprawozdaniami i decydował, jakie informacje zostaną ujawnione publicznie. Dane te dotyczyły jednakże kwestii finansowych, a nie prawnych, nie miały zatem wpływu na zgodność z prawem samego postępowania. Podobnie postąpiła - w odrębnym postępowaniu dotyczącym tego, czy nacjonalizacja konsorcjum nie stanowiła zabronionej "pomocy państwowej" - Komisja Europejska, która również wyłączyła jawność części informacji finansowych zawartych w sprawozdaniach. Trybunał zatem uznał, że istniała rzeczywista potrzeba ograniczenia dostępu do tych informacji.

Wskazane elementy wystarczyły, by Trybunał mógł stwierdzić, iż postępowanie sądowe w sprawie upaństwowienia holenderskiego konsorcjum zostało przeprowadzone z zachowaniem zasad rzetelności procesu. Art. 6 Konwencji nie może blokować państwom-stronom Konwencji podejmowania pilnych interwencji sądowych w sprawach uzasadnionych z punktu widzenia ważnych interesów samego państwa i jego obywateli.

Tak wynika z decyzji Trybunału z 17 marca 2015 r. w połączonych sprawach nr 47315/13, 48490/13 i 49016/13, Adorisio i inni przeciwko Holandii.