Skargę do Trybunału wnieśli obywatele Turcji - członkowie rodzin ofiar jednego z najpoważniejszych i najbardziej śmiercionośnych trzęsień ziemi w Turcji, które miało miejsce w 1999 r. Bliscy skarżących zginęli w mieście Çınarcık - położonym w obszarze bardzo wysokiej aktywności sejsmicznej - w gruzach budynku, który zawalił się podczas trzęsienia. Firma budowlana, odpowiedzialna za konstrukcję i wykonanie budynku, została oskarżona o wadliwe wykonanie budowli, co stało się bezpośrednią przyczyną jej zawalenia i śmierci bliskich skarżących. Postępowanie karne w tej sprawie trwało 12 lat i ostatecznie uległo przedawnieniu. W toku postępowania nie było możliwości postawienia zarzutów urzędnikom państwowym, którzy mieli ponosić współodpowiedzialność za prace budowlane, z powodu braku odpowiedniego zezwolenia administracyjnego. Skarżący zarzucili, iż postępowanie to zostało przeprowadzone nieskutecznie i nieudolnie, co sprowadzało się do naruszenia art. 2 Konwencji o prawach człowieka (prawo do życia) w jego aspekcie proceduralnym.
Trybunał zgodził się ze stanowiskiem skarżących i uznał naruszenie prawa do życia i art. 2 Konwencji. Trybunał przypomniał, iż art. 2 Konwencji nie tylko zabrania odbierania życia, lecz nakłada również na państwa-strony Konwencji pozytywne zobowiązania związane z podejmowaniem niezbędnych środków ochrony życia ludzkiego, także w dziedzinie zapobiegania skutkom katastrof naturalnych. Trybunał wyjaśnił, iż chodzi tutaj przede wszystkim o środki podejmowane w celu wzmocnienia możliwości odpowiedniego zareagowania przez organy władzy w sytuacjach klęski żywiołowej. Jedną z dziedzin, które w sposób oczywisty wchodzą w zakres odpowiednich regulacji, jest sfera planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz warunków zabudowy.
W omawianej sprawie władze krajowe miały świadomość tego, jakie konkretnie obszary znajdują się w strefie szczególnego zagrożenia sejsmicznego. Organy władzy, jako podmioty wydające pozwolenia na budowę oraz odpowiedzialne za nadzór budowlany, miały zatem ważną rolę do odegrania w systemie zapobiegania zagrożeniom wynikającym z aktywności sejsmicznej na tym terenie. Z pozytywnymi obowiązkami ochrony życia z art. 2 Konwencji nierozerwalnie związany jest obowiązek przeprowadzenia skutecznego postępowania w sprawie niewyjaśnionego lub nagłego zgonu. Skuteczność takiego postępowania oznacza, że musi ono zostać przeprowadzone bez zbędnej zwłoki oraz musi dawać realną możliwość zidentyfikowania i pociągnięcia do odpowiedzialności osób, które doprowadziły lub przyczyniły się do zgonu. W omawianej sprawie postępowanie trwało ponad 12 lat i skończyło się umorzeniem ze względu na upływ terminu przedawnienia. Nie istniała w ogóle możliwość ustalenia ewentualnej odpowiedzialności urzędników państwowych, którzy wydali zezwolenie na budowę lub nadzorowali budowę, z powodów czysto formalnoprawnych. Zarówno nadmierna długość postępowania, jak i zakres śledztwa sprawiły, iż Trybunał uznał je za nieskuteczne. Miało tym samym miejsce naruszenie art. 2 Konwencji w jego aspekcie formalnoprawnym.
Özel i inni przeciwko Turcji - wyrok ETPC z dnia 17 listopada 2015 r., skarga nr 14350/05.