Skargę do Trybunału wniósł Jurij Łucenko, ukraiński opozycjonista polityczny sprzeciwiający się rządom Wiktora Janukowycza. W 2010 r. Łucenko został aresztowany pod zarzutami licznych przestępstw, przede wszystkim gospodarczych, a następnie skazany na cztery lata pozbawienia wolności (w kwietniu 2013 r. skarżący został ułaskawiony prezydenckim aktem łaski). W skardze do Trybunału skarżący zarzucił, iż w czasie tymczasowego aresztowania w postępowaniu przygotowawczym musiał przebywać w warunkach naruszających jego godność. Skarżący został umieszczony w niewielkiej celi wraz z innymi aresztowanymi, w której nie zapewniono wystarczającej wentylacji, dostępu do wody i podstawowych warunków higienicznych. Skarżący miał także poważne problemy ze zdrowiem (cukrzyca, przewlekłe zapalenie żołądka i trzustki), co miało być zupełnie lekceważone przez lekarzy więziennych. Nadto, w czasie rozpraw skarżący musiał oczekiwać godzinami na wejście do sali sądowej, nie otrzymawszy nawet jedzenia, a na sali był zamykany w metalowej klatce, w której umieszczona została ława dla oskarżonych. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż takie traktowanie sprowadzało się do naruszenia zakazu nieludzkiego i poniżającego traktowania z art. 3 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się z argumentacją skarżącego i stwierdził naruszenie art. 3 Konwencji. Trybunał zasadniczo potwierdził złe warunki panujące w celi, w której skarżący przebywał: przestrzeń przypadająca na jednego aresztowanego nie przekraczała 3 mkw., przy czym efektywnie była pomniejszona o sanitariat znajdujący się w celi. Pozostałe warunki higieniczne, wentylacja, dostęp do światła słonecznego itp. również były niewystarczające i naruszały art. 3 Konwencji.

  Marek Antoni Nowicki
  Wokół Konwencji Europejskiej. Komentarz do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka>>>

Trybunał zbadał także leczenie dostępne skarżącemu w czasie aresztowania, lecz nie uznał, by było ono na tyle niewystarczające lub wadliwe, by sprowadzało się do nieludzkiego traktowania. Skarżący prowadził strajk głodowy i w czasie tego strajku był codziennie badany przez lekarza. Miał dostęp do badań laboratoryjnych, badań RTG, był dwukrotnie hospitalizowany, a w szpitalu zapewniono mu kompleksową opiekę medyczną. W tym aspekcie art. 3 Konwencji nie został naruszony.

Trybunał uznał jednakże naruszenie zakazu nieludzkiego traktowania w stosunku do traktowania, jakie było udziałem skarżącego w czasie rozpraw sądowych. Po pierwsze, skarżący był zmuszony do udziału w rozprawach pomimo tego, iż cierpiał na przewlekłe choroby, z powodu których powinien w tym czasie przebywać w szpitalu. Po drugie, cela przysądowa, w której skarżący oczekiwał na rozprawę, nie zapewniała podstawowych warunków bytowych - skarżącemu nie dostarczono nawet jedzenia, mimo iż musiał czekać wiele godzin na swoją rozprawę. Po trzecie, ława oskarżonych na sali sądowej była odgrodzona od publiczności i sądu metalową klatką. Trybunał wielokrotnie w swym orzecznictwie wskazywał, iż rutynowe stosowanie takiego wyposażenia sali sądowej narusza prawa podstawowe oskarżonych. Tym samym miało miejsce naruszenie art. 3 Konwencji w przypadku skarżącego również i w tym aspekcie.

Lutsenko przeciwko Ukrainie (nr 2) - wyrok ETPC z dnia 11 czerwca 2015 r., skarga nr 29334/11.