Skargę do Trybunału wniosło 203 obywateli Turcji, którzy wyznają islam w jego odmianie alawickiej. Alawici stanowią obecnie około 30% mieszkańców Turcji, gdzie dominuje sunnizm. W 2005 r. skarżący zwrócili się do premiera Turcji o przyznanie alawitom takich samych uprawnień jak sunnitom. Skarżący argumentowali, iż ich miejsca modlitwy (cemevis) nie są oficjalnie uznawane i ich powstawanie jest uzależnione od dobrej woli urzędników, iż - w przeciwieństwie do sunnitów - alawickie miejsca modlitwy nie są subsydiowane ze środków publicznych, a duchowni alawiccy nie mają statusu urzędników publicznych. Alawici zażądali, by praktyki wyznaniowe alawitów uzyskały takie same przywileje i status służby publicznej, jak to jest w przypadku sunnitów. Władze tureckie odmówiły. Przed Trybunałem skarżący zarzucili, iż taki stan rzeczy stanowił naruszenie ich prawa do poszanowania wolności religijnej z art. 9 Konwencji o prawach człowieka w związku z zakazem dyskryminacji z art. 14 Konwencji.
Trybunał zgodził się ze skarżącymi i potwierdził naruszenie art. 9 jako takiego oraz art. 9 w związku z art. 14 Konwencji.

Poznaj Linie Orzecznicze Lex>>>

Trybunał odniósł się przede wszystkim do odmowy uznania alawickich praktyk religijnych i miejsc kultu przez władze państwowe, która oznacza odmowę przyznania jakiejkolwiek ochrony prawnej takim miejscom i praktykom oraz wiąże się z poważnymi negatywnymi konsekwencjami w sferze publicznej (brak subsydiowania działalności wyznaniowej ze środków publicznych, brak uznania religijnego statusu miejsca kultu i duchownych itp.). Zdaniem Trybunału wybiórcze uznawanie wspólnot wyznaniowych - to jest uznawanie wspólnot sunnickich i nieuznawanie wspólnot alawickich - jest sprzeczne z zasadą neutralności i bezstronności państwa w stosunku do związków wyznaniowych: państwo powinno traktować wszystkie związki wyznaniowe funkcjonujące na jego terytorium w taki sam sposób. Stosunek władz tureckich do alawitów, to jest brak uznania prawnego tego odłamu islamu i odmowa mu ochrony prawnej, narusza prawo tej wspólnoty do autonomicznego funkcjonowania i samostanowienia. Miało tym samym miejsce naruszenie prawa do wolności wyznania i art. 9 Konwencji.
Analogiczne argumenty towarzyszyły Trybunałowi w odniesieniu do stwierdzenia naruszenia zakazu dyskryminacji i art. 14 Konwencji. Skoro państwo tureckie traktuje sferę praktykowania sunnizmu w określonym wymiarze jako służbę publiczną, gwarantuje publiczną posługę wyznaniową i przyznaje duchownym prowadzącym takie praktyki status funkcjonariuszy publicznych, powinno się to dziać w sposób niedyskryminujący. Wykluczenie jednego odłamu islamu przy jednoczesnym przyznaniu pełni praw i przywilejów drugiemu odłamowi islamu stoi w jednoznacznej sprzeczności ze standardami konwencyjnymi i zakazem dyskryminacji ze względu na wyznanie. Sunnici i alawici powinni być traktowani jednakowo i mieć taki sam status prawny i przywileje. Wobec braku równego traktowania miało zatem miejsce naruszenie art. 14 w związku z art. 9 Konwencji.
İzzettin Doğan i inni przeciwko Turcji - wyrok Wielkiej Izby ETPC z dnia 26 kwietnia 2016 r., skarga nr 62649/10.