Skargę do Trybunału wniosła obywatelka Finlandii, która przeszła procedurę korekty płci biologicznej. Skarżąca urodziła się jako mężczyzna i przed korektą zawarła związek małżeński, z którego pochodzi jej syn. Zgodnie z wymogami prawa fińskiego uznanie zmiany płci skarżącej w aktach stanu cywilnego wymagało albo przekształcenia jej związku małżeńskiego w związek partnerski, albo rozwodu. Przed Trybunałem skarżąca zarzuciła, iż taki stan rzeczy stanowił naruszenie jej prawa do poszanowania życia rodzinnego, chronionego w art. 8 Konwencji o prawach człowieka - skarżąca chciała pozostać w związku małżeńskim ze względu na swoje przekonania religijne oraz była zdania, iż przepisy prawne regulujące instytucję związku partnerskiego dają mniejszą ochronę jej rodzinie niż małżeństwo.

Trybunał nie przychylił się do tej argumentacji i nie stwierdził naruszenia art. 8 Konwencji. Wielka Izba zasadniczo utrzymała w mocy pierwszy wyrok Trybunału z 13 listopada 2012 r. Co prawda brak prawnego uznania korekty płci biologicznej skarżącej stanowi ingerencję w jej prawo do poszanowania życia osobistego i rodzinnego, ale ingerencja ta nie jest nadmierna ani nieproporcjonalna. Konwencja nie nakłada na państwa będące jej stronami obowiązku wprowadzenia do swych systemów prawnych równości małżeńskiej, w związku z czym państwom tym - zważywszy na kontrowersyjność kwestii moralnych i etycznych związanych z problematyką zmiany płci i prawa do zawierania związków małżeńskich przez osoby tej samej płci - przysługuje szeroki margines uznania.

Wskazane względy są tym bardziej istotne, iż prawo fińskie - w przeciwieństwie na przykład do prawa polskiego - daje osobom w sytuacji skarżącej szereg opcji zapewniających dobrą, prawną ochronę interesów i praw zarówno jej samej, jak i jej rodziny. Skarżąca - za zgodą małżonki - mogła przekształcić swój związek małżeński w związek partnerski, a wymóg wyrażenia zgody przez małżonka ma tutaj charakter zupełnie elementarny i chroni jednego małżonka przed wywołującymi skutki prawne jednostronnymi decyzjami drugiego małżonka. Poza tym przekształcenie związku małżeńskiego w związek partnerski nie pociąga za sobą żadnej zasadniczej zmiany sytuacji prawnej skarżącej: jej prawa rodzicielskie i majątkowe pozostają niezmienione, włącznie z uwzględnieniem stażu małżeństwa i zaliczeniem go na potrzeby wymiaru renty rodzinnej przysługującej osobie po śmierci małżonka lub partnera.

Trybunał ze zrozumieniem odniósł się do wszelkich niedogodności, z jakimi musiała i musi mierzyć się skarżąca, która dalej posługuje się dokumentami tożsamości nieodzwierciedlającymi jej płci po korekcie. Trybunał jednak wskazał, iż skarżąca w każdej chwili mogła zmienić ten stan rzeczy poprzez przekształcenie związku małżeńskiego w związek partnerski za zgodą współmałżonki. Zdaniem Trybunału warunek takiego przekształcenia dla prawnego uznania korekty płci osoby transseksualnej nie jest nadmierny ani nieproporcjonalny, skoro system prawa fińskiego oferuje związkom jednopłciowym ochronę prawie identyczną do ochrony przyznawanej małżeństwom. Niewielkie różnice pomiędzy obiema konstrukcjami prawnymi nie wystarczają, by Trybunał stwierdził pogwałcenie prawa do poszanowania życia rodzinnego. Tym samym naruszenia art. 8 Konwencji nie było.

Tak wynika z wyroku Wielkiej Izby Trybunału z 16 lipca 2014 r. w sprawie nr 37359/09, Hämäläinen przeciwko Finlandii.