Skargę do Trybunału wniosło 42 obywateli Bangladeszu mieszkających w Grecji. W 2012 r. skarżący zostali zrekrutowani, w swym kraju pochodzenia, do pracy w Grecji przy zbiorach truskawek, mimo iż nie mieli w tym czasie greckiego pozwolenia na pracę. Na miejscu pracowali po 12 godzin dziennie, pilnowani przez uzbrojonych strażników. Pracodawca zalegał z wypłatą dniówek, więc skarżący zbuntowali się. Pracodawca i jeden ze strażników otworzyli do skarżących ogień, raniąc poważnie 30 osób. Greckie organy władzy przeprowadziły jedynie postępowanie w sprawie użycia broni palnej i naruszenia narządów ciała, lecz odmówiły uznania, iż skarżący stali się ofiarami handlu ludźmi i zakazu pracy przymusowej. Skarżący zwrócili się zatem do Trybunału w Strasburgu o stwierdzenie naruszenia tego zakazu, przewidzianego w art. 4 ust. 2 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się ze skarżącymi i potwierdził naruszenie art. 4 ust. 2 Konwencji.

Trybunał przypomniał ciążące na Grecji obowiązki wynikające z Konwencji Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi, zgodnie z którą eksploatacja poprzez pracę stanowi jeden z aspektów handlu ludźmi. Państwa-strony Konwencji mają obowiązek wprowadzenia w życie takich ram prawnych, które zapobiegają, zwalczają i karzą za stosowanie wszelkich form poddaństwa, niewolnictwa lub pracy przymusowej i handlu ludźmi.

W omawianej sprawie skarżący zarzucili przed prokuraturą grecką i sądami greckimi, iż stali się ofiarami handlu ludźmi i pracy przymusowej. Prokuratura odmówiła rozpatrzenia merytorycznego tych zarzutów. Jednym z argumentów greckiej prokuratury podniesionych w tej mierze był argument, zgodnie z którym skarżący zbyt późno powiadomili policję o tym, iż uznają się za ofiary handlu ludźmi i pracy przymusowej: zdarzenie, podczas którego pracodawca i strażnicy otworzyli ogień do skarżących, miało miejsce 17 kwietnia 2013 r., a skarżący uznali się za ofiary pracy przymusowej dopiero 8 maja 2013 r. Trybunał uznał ten argument za bezpodstawny i wskazał, że zgodnie z art. 13 Konwencji w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi państwa-strony mają obowiązek zagwarantować ofiarom co najmniej trzydziestodniowy okres dochodzenia do równowagi i namysłu, pozwalający ofiarom na podjęcie świadomej decyzji w sprawie ewentualnej współpracy z odpowiednimi organami ścigania. Władze greckie w sposób oczywisty nie zrealizowały tego obowiązku, uchybiając art. 13 Konwencji o handlu ludźmi.

Trybunał wskazał także, iż władze greckie miały świadomość szerszego problemu eksploatacji siły roboczej na plantacjach truskawek w regionie, ale aż do 2013 r. (to jest do strzelaniny z udziałem skarżących) nie podjęły żadnych skutecznych środków zapobiegających nadużyciom. Również miejscowa policja, informowana o praktyce odmowy wypłaty dniówek robotnikom, pozostawała bezczynna. Taka długotrwała bezczynność stała w rażącej sprzeczności z obowiązkami władz greckich związanych z czynnym zwalczaniem eksploatacji ludzi.

W konkluzji Trybunał uznał, iż nie podejmując skutecznych kroków przeciwko wyzyskowi robotników na plantacjach truskawek oraz odmawiając zbadania w co do istoty zarzutów skarżących dotyczących handlu ludźmi i pracy przymusowej, greckie organy władzy nie wywiązały się ze swego pozytywnego obowiązku przeprowadzenia skutecznego postępowania urzędowego w sprawie zarzutów naruszenia zakazu pracy przymusowej z art. 4 ust. 2 Konwencji. Miało zatem miejsce naruszenie tego artykułu.

Chowdury i inni przeciwko Grecji - wyrok ETPC z dnia 30 marca 2017 r., skarga nr 21884/15.