W opinii Rzecznika stosowanie przegród oddzielających od siebie uczestników widzenia jest sprzeczne z treścią przepisu art. 105a § 5 k.k.w., który stanowi, iż widzenia odbywają się przy oddzielnym stoliku, w sposób umożliwiający bezpośredni kontakt skazanego z osobą odwiedzającą. Rzecznik nie może podzielić poglądu, iż kontakt pomiędzy osobami odbywającymi widzenie w taki sposób nosi cechy „bezpośredniego".
Niewątpliwie wprowadzenie tego rodzaju ograniczeń przez administrację więzienną jest podyktowane względami ochrony i bezpieczeństwa. Nie powinny one jednak całkowicie determinować postępowania z więźniami. Administracja zakładu karnego dysponuje środkami, które pozwalają na zapobieżenie wystąpieniu zdarzeń godzących w bezpieczeństwo jednostki: zarówno skazani, udający się na widzenie, jak i osoby wchodzące na teren zakładu karnego, mogą być poddane szczegółowej kontroli, przebieg widzenia jest nadzorowany przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, a rozmowy w czasie widzeń kontrolowane. Zastosowanie dodatkowych środków bezpieczeństwa w postaci krat i przegród wydaje się jednak dolegliwością nadmierną i nieusprawiedliwioną rzeczywistym zagrożeniem. Na ten aspekt sprawy zwraca się uwagę w międzynarodowych standardach postępowania z więźniami. W zaleceniach Rady Europy wskazuje się, że restrykcje nałożone na osoby pozbawione wolności powinny być ograniczone do koniecznego minimum.