Wśród wspierającyh tę listę będzie m.in. wybitny prawnik prof. Jerzy Makarczyk, oparcie dla inicjatywy Obywatele do Senatu zadeklarował także doradca prezydenta prof. Michał Kleiber.

Unia Prezydentów Miast „Obywatele do Senatu” to inicjatywa zawiązana m.in. przez prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza oraz prezydenta Krakowa Jacka Majchrowskiego. Inicjatorzy ruchu Obywatele do Senatu deklarują, że poprą niezależnych, ponadpartyjnych kandydatów, których łączy stosunek do samorządności, a nie światopogląd.
Do ruchu włączyło się już 26 prezydentów miast, którzy - z jednym wyjątkiem - nie wystartują do Senatu. Samodzielnie o mandat w izbie wyższej powalczy ma prezydent Rzeszowa Tadeusz Ferenc, który będzie wspierany przez Obywateli do Senatu. W inicjatywie uczestniczą m.in. prezydenci Gdyni, Gliwic, Tychów, Zabrza, Ełku, Kielc.

Marian Andrzej Filar (ur. 6 października 1942 w Krośnie) jest prawnikiem, profesorem zwyczajnym, politykiem, od 2007 roku posłem na Sejm VI kadencji.
W 1967 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Doktoryzował się z prawa w 1972 na tym samym wydziale. Habilitację uzyskał w 1977. W latach 1978–1979 był wykładowcą Wyższej Szkoły Oficerskiej MSW im. F. Dzierżyńskiego w Legionowie[1]. Tytuł naukowy profesora otrzymał w 1988, stanowisko profesora zwyczajnego objął w 1991. Od 1990 kieruje Katedrą Prawa Karnego i Polityki Kryminalnej UMK w Toruniu. Był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UMK w Toruniu w latach 1988–1990 i prorektorem tej uczelni od 1990 do 1993.
Członek licznych towarzystw naukowych polskich i międzynarodowych, także gremiów kierowniczych. Autor przeszło 180 prac i wydawnictw książkowych w języku polskim i językach obcych z dziedziny prawa karnego, polityki kryminalnej, seksualnego prawa karnego, lekarskiego prawa karnego. Promotor licznych rozpraw doktorskich i prac magisterskich.
Wykładowca na wielu uniwersytetach zagranicznych (m.in. Niemcy, Włochy, Finlandia). Ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych w dziedzinie zapobiegania i kontroli przestępczości. Współautor kodyfikacji prawa karnego i lekarskiego. Specjalista w dziedzinie definicji przestępstw seksualnych.
Sekretarz generalny Towarzystwa Naukowego w Toruniu, prezes Towarzystwa Miłośników Torunia. Autor cotygodniowych felietonów prasowych, najpierw w "Nowościach", następnie w toruńskim dodatku lokalnym "Gazety Wyborczej".
Działalność polityczna[edytuj]Należał do Kongresu Liberalno-Demokratycznego, potem do Unii Wolności, następnie do Partii Demokratycznej – demokraci.pl (do sierpnia 2006 wobec zaniku struktur lokalnych). W latach 1997–2001 był wiceprzewodniczącym Trybunału Stanu.
Wielokrotnie bez powodzenia kandydował w różnych wyborach – w 1997 ubiegał się o mandat posła z listy Unii Wolności. W 2001 startował do Senatu w ramienia komitetu Blok Senat 2001, rok później z lokalnego ugrupowania do sejmiku. W czerwcu 2004 kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego, zdobywając 29 185 głosów (drugie miejsce w województwie kujawsko-pomorskim), jednak nie został eurodeputowanym. W wyborach parlamentarnych w 2005 był liderem Partii Demokratycznej – demokraci.pl w okręgu toruńsko-włocławskim. W wyborach samorządowych w 2006 kandydował na urząd prezydenta Torunia z własnego komitetu przy poparciu Platformy Obywatelskiej. Uzyskał drugi wynik – 18,71% poparcia (11 960 głosów), przegrywając z ubiegającym się o reelekcję Michałem Zaleskim.
W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskał mandat poselski z listy Lewicy i Demokratów (jako kandydat bezpartyjny, rekomendowany przez Partię Demokratyczną) w okręgu toruńskim z wynikiem 21 892 głosy. W grudniu 2007 został reprezentantem Sejmu w Krajowej Radzie Sądownictwa. Po wyborach ponownie wstąpił do Partii Demokratycznej, zasiadał w Radzie Politycznej i władzach regionalnych tego ugrupowania. Po odejściu z LiD posłów związanych z PD współtworzył powołane 9 kwietnia 2008 Demokratyczne Koło Poselskie.
W styczniu 2009 Instytut Pamięci Narodowej wniósł o jego lustrację w związku z podejrzeniami o "kłamstwo lustracyjne". 26 czerwca tego samego roku Sąd Okręgowy w Bydgoszczy orzekł o jego niewinności.
Tego samego dnia wraz Bogdanem Lisem opuścił Partię Demokratyczną, a na początku lipca tego samego roku przystąpił do Stronnictwa Demokratycznego (został później członkiem rady naczelnej partii). 16 lipca 2009 jego koło poselskie zostało przemianowane na DKP SD, a w czerwcu 2011 przestało istnieć, w wyniku czego został posłem niezrzeszonym.