Ustawa z dnia 25 stycznia 2013 r. o zmianie ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. poz. 355) dostosowuje prawo do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 maja 2012 r. (sygn. akt P 11/10). Trybunał zwrócił uwagę, że wyłączenie możliwości zwolnienia dłużnika od kosztów postępowania, poza kwestią prawa do sądu, jest o tyle absurdalne, że brak środków jest niejako powodem wystąpienia przez dłużnika z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Często nie jest on w stanie ponieść nawet opłaty sądowej w wysokości 1000 zł. Sprawia to, że jego zobowiązania rosną, co może być niekorzystne dla wierzycieli, ponieważ jednym z celów postępowania upadłościowego jest również ochrona ich interesów.

Nowelizacja w zakresie przesłanek zwolnienia odsyła do zasad ogólnych. Dłużnicy zyskują dzięki temu legitymację do występowania o zwolnienie od kosztów sądowych, zaś uwzględnienie ich wniosków uzależnione jest od tego, czy należycie wykażą, iż nie są w stanie ich ponieść „bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny” albo, że nie dysponują „dostatecznymi środkami na ich uiszczenie”.