Rada Miasta Olsztyna podjęła uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na udzielenie bonifikaty przy bezprzetargowej sprzedaży lokali mieszkalnych.
Ewa G.-D. wniosła do rady wezwanie do usunięcia naruszenia prawa dokonanego uchwałą w taki sposób, aby nie mogła ona być w ogóle stosowana. Następnie powołując się na art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym Ewa G.-D. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na te uchwałę.
Darowizna od brata
Sytuacja lokalu wyglądała następująco. Tomasz G. brat Ewa G.-D. kupił od gminy mieszkanie i skorzystał przy tym z bonifikaty. Po miesiącu lokal darował swojej siostrze Ewie G.-D. , która 30 kwietnia 2008 r. sprzedała go osobie trzeciej. Gmina wniosła powództwo do sądu cywilnego o zwrot bonifikaty na podstawie art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przepis ten stanowi, że jeżeli nabywca nieruchomości zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji.
Wyrokiem z dnia 15 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy zasądził od skarżącej na rzecz gminy kwotę 2 tys. zł wraz z odsetkami tytułem zwrotu części roszczenia wynikającego z obowiązku zwrotu bonifikaty udzielonej przy zakupie mieszkania. Kolejnym zaś wyrokiem z dnia 26 września 2012 r. Sąd Rejonowy zasądził od skarżącej na rzecz gminy kwotę 61.640,81 zł z ustawowymi odsetkami tytułem zwrotu zwaloryzowanej kwoty równej pozostałej części udzielonej bonifikaty.
WSA: brat korzystał z bonifikaty
Sąd administracyjny nie zgodził się unieważnić uchwały rady i oddalił skargę Ewy G.-D. Sąd uznał, że nie sposób przyjąć, aby zaskarżona uchwała w jakikolwiek sposób odnosiła się do sytuacji prawnej skarżącej, a tym samym do jej interesu prawnego. Tym bardziej uchwała nie mogła tego interesu naruszyć. Brak legitymacji do wystąpienia ze skargą w niniejszej sprawie musiał skutkować jej oddaleniem.
Sąd przyznał, że to nie Ewa G.-D. skorzystała z bonifikaty, ale jej brat, a sam obowiązek zwrotu nie wynikał z uchwały.
Ewa G.- D. złożyła skargę kasacyjną, powołując się na uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego, według której nabywcą nieruchomości, o którym mowa w art. 68 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami przed jej zmianą ustawą z 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw jest wyłącznie kupujący nieruchomość od Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego ( uchwała z 11 kwietnia 2008 r., III CZP 130/07 ).
Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Najwyższy wskazał, że jeżeli powstanie obowiązku zwrotu kwoty równej uzyskanej bonifikacie stanowi sankcję naruszenia ustawowych ograniczeń w dysponowaniu i rozporządzaniu nabytą nieruchomością to o tym, czy dane zdarzenie stanowi takie naruszenie i pociąga za sobą powstanie obowiązku, powinny rozstrzygać przepisy obowiązujące w chwili tego zdarzenia (wyrok SN z 12 kwietnia 2012 r., II CSK 462/11).
NSA: oddala skargę
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Ewy G.-D. Stwierdził, że sąd I instancji nie wypowiedział się co do słuszności przyznania bonifikaty, lecz badał jedynie interes prawny strony do unieważnienia uchwały rady. WSA zaznaczył, że skarżąca nie była bezpośrednim nabywcą mieszkania od miasta, bo otrzymała lokal od brata.
Miasto zastosowało art. 68 ust.2 b) ustawy o gospodarce nieruchomościami po nowelizacji.
NSA potwierdził, że skarżącej nie przysługuje prawo do unieważnienia uchwały rady, gdyż nie naruszono jej interesu. Ta uchwała nie ograniczyła prawa do rozporządzania jej lokalem i mogła ona zbyć go osobom trzecim - dodał sąd.
Sygnatura akt I OSK 3175/14, wyrok z 9 kwietnia 2015 r.
