Brak zgodności uchwały o miejscowym planie zagospodarowania ze strudium zagospodaowania dla krakowskiego  Wzgórza św. Bronisławy było przediotem skargi Marii B. i Stanisława P., mieszkańców tego terenu. Twierdzili oni, że brak zgodności uniemożliwia zagospodarowanie działek. Plan nie uwzględnił m.in spadku terenu o 12 proc., a co wiecej - linia rozgraniczająca także była niedokładna.
W uchwalonym w 2003 r. studium zagospodarowania ten teren przeznaczono pod zabudowę mieszkaniową i zieleń towarzyszącą. Natomiast w części graficznej planu zagospodarowania, przyjętym uchwałą Rady Miasta Krakowa z 2011 r.określono, że będą tam ogrody i zieleń.

W skardze do Wojwódzkiego Sądu Administracyjnego właściciele działek stwierdzali, że uchwała jest sprzeczna z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Według tego przepisu ustalenia studium są wiążące dla planów miejscowych.
Rada broniła się, że plan tylko doprecyzował w części graficznej ustalenia tekstowe studium, przewidujące ochronę walorów krajobrazowych. Organy planistyczne wprowadziły więc jedynie niewielką zmianę w przebiegu granicy działek, uwzględnionych w części graficznej studium. W związku z tym te działki znalazły się w obrębie zieleni miejskiej. Zwłaszcza, że wzgórze znajduje się na terenie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego.
WSA w wyroku z 19 lipca 2013 r. unieważnił uchwałę w jej części graficznej, obejmującej działki Marii B. i Stanisława P. Sąd powiedział, że w planie miejscowym nie jest dopuszczalna zmiana granic określonych na mapach studium, np. poprzez poszerzenie niektórych stref zagospodarowania.
Rada zaskarżyła ten wyrok do Naczelnego Sądu Administracyjnego, twierdząc, że sąd I instancji pominął część tekstową i oparł orzeczenie na ocenie części graficznej.
NSA uchylił wyrok I instancji i przekazał do ponownego rozpoznania WSA. Zdaniem sędzi Teresy Zyglewskiej sąd powinien się odnieść do planu i do studium. Błędnie więc wydał wyrok analizując tylko częśc graficzną. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy WSA musi ocenić całość studium.

Sygnatura akt II OSK 3011/13, wyrok z 14 lipca 2015 r.