Rektor Wyższej Szkoły Zawodowej Łódzkiej Korporacji Zawodowej zwrócił się do ministra nauki i szkolnictwa wyższego o nadanie uprawnień do prowadzenia kształcenia w kierunku techniki dentystycznej I stopnia. Minister w styczniu 2013 r. wydał decyzje odmowną, gdyż szkoła nie wskazała efektów kształcenia ani szczegółowego programu studiów. Ponadto uczelnia nie opracowała sylabusów, ani nie przedstawiła liczby punktów, które studenci mogliby uzyskać w ramach zajęć.  Księga jakości została przedstawiona, ale Polska Komisja Akredytacyjna nie poparła wniosku. Polska Komisja Akredytacyjna ocenia jakość kształcenia na danym kierunku studiów, uwzględniając jego efekty. Komisja miała poważne zastrzeżenia co do kadry nauczającej, gdyż szkoła nie zgłosiła 10 osób z tytułami naukowymi, które stanowiłoby minimum kadrowe. Brakowało tym osobom dorobku naukowego i praktycznego doświadczenia.
Rektor szkoły skierował wiec skargę na ministra do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
WSA w Łodzi skargę oddalił, twierdząc, że jest bezzasadna. Wyrok został oparty o art. 11 ust. 3 ustawy o szkolnictwie wyższym ( opinia Polskiej Komisji Akredytacyjnej). Komisja ta może zatwierdzić minimum kadrowe na studiach I stopnia w miejsce nauczyciela akademickiego posiadającego stopień naukowy doktora, dwie osoby posiadające tytuł zawodowy magistra i znaczne doświadczenie zawodowe zdobyte poza uczelnią w dziedzinie związanej z kierunkiem studiów. Jednak w tym wypadku przedstawieni dydaktycy nie mieli praktyki w dziedzinie stomatologii (byli matematykami i fizykami). Wprawdzie opinia komisji nie ma wiążącego znaczenia dla ministra, ale może on ją uwzględnić.
Rektor nie dawał za wygraną i wniósł kasację do Naczelnego Sądu Administracyjnego.  NSA także oddalił skargę.
Zdaniem sądu nie było dowolności w ocenie Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Wśród 10 osób przedstawionej kadry - trzy nie dysponowały dorobkiem naukowym i doświadczeniem. Co więcej - wymiar, zasady i formy odbywania praktyk były niejasne, a szczegółowe plany studiów niepełne. 

Sygnatura akt I OSK 191/14, wyrok z 6 maja 2014 r.