Europejski Trybunał Sprawiedliwości dokonał interpretacji przepisów dyrektywy 85/577/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa (Dz. Urz. WE. L. 1985.372.31).
Orzeczenie zostało wydane na tle następującego stanu faktycznego. Pani Martin, mieszkająca w Hiszpanii, podpisała u siebie w domu umowę kupna książek, odtwarzacza oraz płyt DVD, które to produkty następnie zostały do niej dostarczone. Ponieważ sprzedawca nie otrzymał zapłaty za dostarczone towary, zwrócił się do sądu o wydanie nakazu zapłaty przeciwko kupującej, domagając się zasądzenia odpowiedniej kwoty z ustawowymi odsetkami za zwłokę. Pozwana, od której wyrokiem sądu pierwszej instancji zasądzono żądaną kwotę, wniosła apelację do sądu odwoławczego. Ten ostatni z kolei we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym zwrócił się do ETS z zapytaniem, czy rozpatrywana umowa może być uznana za nieważną z tego względu, że p. Martin nie została poinformowana o prawie odstąpienia od umowy w terminie siedmiu dni od dostarczenia towaru ani o warunkach i skutkach wykonania tego uprawnienia. Sytuację komplikowała dodatkowo okoliczność, że kupująca ani przed sądem pierwszej instancji ani podczas postępowania apelacyjnego nie podniosła zarzutu nieważności umowy.
Trybunał potwierdził, że przedmiotowa dyrektywa nie stoi na przeszkodzie temu, by sąd krajowy stwierdził z urzędu nieważność umowy podlegającej zakresowi przedmiotowemu tej dyrektywy ze względu na to, że konsument nie został poinformowany o przysługującym mu prawie odstąpienia od umowy, nawet wówczas, gdy konsument nie podniósł zarzutu nieważności umowy w żadnym momencie postępowania przed właściwymi sądami krajowymi.
Orzeczenie zostało wydane na tle następującego stanu faktycznego. Pani Martin, mieszkająca w Hiszpanii, podpisała u siebie w domu umowę kupna książek, odtwarzacza oraz płyt DVD, które to produkty następnie zostały do niej dostarczone. Ponieważ sprzedawca nie otrzymał zapłaty za dostarczone towary, zwrócił się do sądu o wydanie nakazu zapłaty przeciwko kupującej, domagając się zasądzenia odpowiedniej kwoty z ustawowymi odsetkami za zwłokę. Pozwana, od której wyrokiem sądu pierwszej instancji zasądzono żądaną kwotę, wniosła apelację do sądu odwoławczego. Ten ostatni z kolei we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym zwrócił się do ETS z zapytaniem, czy rozpatrywana umowa może być uznana za nieważną z tego względu, że p. Martin nie została poinformowana o prawie odstąpienia od umowy w terminie siedmiu dni od dostarczenia towaru ani o warunkach i skutkach wykonania tego uprawnienia. Sytuację komplikowała dodatkowo okoliczność, że kupująca ani przed sądem pierwszej instancji ani podczas postępowania apelacyjnego nie podniosła zarzutu nieważności umowy.
Trybunał potwierdził, że przedmiotowa dyrektywa nie stoi na przeszkodzie temu, by sąd krajowy stwierdził z urzędu nieważność umowy podlegającej zakresowi przedmiotowemu tej dyrektywy ze względu na to, że konsument nie został poinformowany o przysługującym mu prawie odstąpienia od umowy, nawet wówczas, gdy konsument nie podniósł zarzutu nieważności umowy w żadnym momencie postępowania przed właściwymi sądami krajowymi.
Wyrok ETS z dnia 17 grudnia 2009 r. w sprawie C-227/08 Eva Martín Martín przeciwko EDP Editores, SL.