Trybunał UE dodał, że przepis krajowy, który wyklucza takie świadczenia w przypadku, gdy świadczenie należy się w innym państwie narusza swobodę przepływu pracowników.

Reguła generalna
Zgodnie z rozporządzeniem unijnym nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników migrujących, pracownicy co do zasady podlegają ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym są zatrudnieni. Pracownicy, którzy zostali oddelegowani do innego państwa członkowskiego w celu wykonywania tam pracy („pracownicy oddelegowani”) oraz pracownicy, którzy tymczasowo wykonują pracę w innym państwie członkowskim („pracownicy tymczasowi”) nadal podlegają jednak ustawodawstwu z dziedziny zabezpieczenia społecznego tego państwa, w którym zwykle pracują, a nie ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym rzeczywiście wykonują pracę.

Zastosowanie prawa polskiego
Obywatele polscy Waldemar Hudziński i Jarosław Wawrzyniak, którzy zamieszkują w Polsce, są objęci polskim systemem zabezpieczenia społecznego. Hudziński, ojciec dwojga dzieci wykonujący działalność zawodową na własny rachunek jako rolnik, był zatrudniony jako pracownik sezonowy w przedsiębiorstwie ogrodniczym w Niemczech od 20 sierpnia 2007 r. do 7 grudnia 2007 r.
Natomiast Wawrzyniak, który ma jedną córkę, pracował również w Niemczech jako pracownik oddelegowany od lutego 2006 r. do grudnia 2006 r.
Zgodnie z prawem niemieckim, osoba zamieszkująca lub mająca zwykły pobyt w Niemczech ma prawo do zasiłków rodzinnych, jeżeli podlega w tym państwie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego. Zasiłki rodzinne nie są jednak wypłacane, gdy porównywalne zasiłki rodzinne mogą być pobierane w innym państwie członkowskim. Po złożeniu wniosków o objęcie podatkiem dochodowym w Niemczech, pracownicy zwrócili się o wypłacenie im świadczeń na dzieci w wysokości 154 euro miesięcznie za każde dziecko za okres wykonywania pracy w Niemczech.
Ich wnioski zostały oddalone z tego względu, że zgodnie z rozporządzeniem znajdowało zastosowanie ustawodawstwo polskie, a nie ustawodawstwo niemieckie.

Zasada korzyści migrującego
W tych okolicznościach Bundesfinanzhof (federalny trybunał finansowy, Niemcy) zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, które państwo wypłaca zasiłki rodzinne.
Trybunał doszedł do wniosku, że nie można wykluczyć przyjęcia wykładni rozporządzenia, zgodnie z którą państwo członkowskie może przyznać świadczenia rodzinne w takiej sytuacji jak rozpatrywana przez sąd krajowy, dlatego że taka wykładnia może przyczynić się do polepszenia poziomu życia i warunków zatrudnienia pracowników migrujących poprzez przyznanie im dalej idącej ochrony socjalnej niż ta, która wynika ze stosowania wspomnianego rozporządzenia. W ten sposób wykładnia ta przyczynia się do realizacji celu tych przepisów polegającego na ułatwieniu swobodnego przepływu pracowników.
W drugiej części wyroku Trybunał przeanalizował sytuację, w której państwo członkowskie skorzystało z możliwości przyznania świadczeń rodzinnych pracownikom, wobec których nie jest ono co do zasady państwem właściwym. Trybunał uznał, że zasada prawa krajowego zapobiegająca zbiegowi praw, w zakresie, w jakim prowadzi najwyraźniej nie do zmniejszenia kwoty świadczenia na dziecko w związku z istnieniem porównywalnego świadczenia w innym państwie, ale do wykluczenia tego świadczenia, może stanowić poważną niekorzyść odnoszącą się w rzeczywistości do znacznie większej liczby pracowników migrujących niż pracowników niebędących pracownikami migrującymi, czego ustalenie należy do sądu krajowego.

Sygnatura akt C-611/10 i C-612/10