Sąd Rejonowy wyrokiem nakazowym uznał oskarżoną za winną popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 77 § 2 w zw. z art. 77 § 1 kodeksu karnego skarbowego tj. niewpłacenia pobranego podatku o małej wartości, przyjmując zarazem, iż oskarżona dopuściła się przestępstwa w czynie ciągłym. Za to przestępstwo skarbowe sąd skazał ją na karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 10 zł. Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się.

Prokurator Generalny wniósł od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze kasację na niekorzyść oskarżonej. Prokurator Generalny wskazywał, iż sąd błędnie zastosował przepisy prawa materialnego, wymierzając oskarżonej karę grzywny przy ustaleniu wysokości stawki dziennej poniżej ustawowej wysokości tj. w kwocie 10 zł. Zaznaczył, iż w sprawie karno-skarbowej minimalna stawka dzienna grzywny nie mogła być niższa od kwoty 56 zł, stanowiącej jedną trzydziestą minimalnego wynagrodzenia. Prokurator Generalny wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy uznał wniesioną kasację za zasadną. Z tego też względu Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i sprawę w tym zakresie przekazał Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy przypomniał, że w oparciu o art. 23 § 1 k.k.s., wymierzając karę grzywny sąd określa liczbę oraz wysokość jednej stawki dziennej; jeżeli kodeks nie stanowi inaczej najniższa liczba stawek wynosi 10, najwyższa - 720. Natomiast w przepisie art. 23 § 3 k.k.s. wskazano, że stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności.

Sąd Najwyższy podkreślił, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, dla określenia wysokości stawki dziennej orzekanej na podstawie art. 23 § 3 k.k.s., miarodajna jest wysokość minimalnego wynagrodzenia z chwili popełnienia czynu zabronionego. Jeśli natomiast przestępstwo było popełnione w czynie ciągłym, to czas ten wyznaczany jest datą ostatniego z podjętych przez oskarżonego działań składających się na przestępstwo. Sąd Najwyższy przypomniał przy tym pogląd, zgodnie z którym w razie braku możliwości precyzyjnego określenia punktu czasowego stanowiącego końcowy moment działania sprawcy, za czas popełnienia takiego przestępstwa traktować należy ostatni dzień ostatniego miesiąca roku, do którego oskarżony podejmował, składające się na czyn ciągły, jednostkowe działania.

Sąd Najwyższy zauważył, iż oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu w okresie od początku 2013 roku do stycznia 2014 roku. Tym samym, punktem wyjścia limitującym dolną granicę stawki dziennej grzywny orzekanej za przestępstwo skarbowe stanowiła kwota minimalnego wynagrodzenia określona na rok 2014 w rozporządzeniu Rady Ministrów z 1 września 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. Sąd Najwyższy przypomniał, że we wskazanym rozporządzeniu minimalne wynagrodzenie zostało ustalone na kwotę 1680 zł brutto. Jedna trzydziesta minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. była zatem równa kwocie 56 zł. Kwota ta stanowiła więc minimalną, dolną granicę wysokości jednej stawki dziennej grzywny, która mogła być orzeczona w stosunku do oskarżonej.

Sąd Najwyższy podzielił więc argumenty zaprezentowane w kasacji, wedle których Sąd Rejonowy ustalając oskarżonej stawki dzienne kary grzywny w wysokości po 10 zł dopuścił się rażącego naruszenia prawa materialnego. Naruszenie przepisów prawa miało przy tym istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok nakazowy w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i w tym zakresie sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 29 lipca 2015 r., II KK 118/15, LEX nr 1781772.