Powyższe wynika z ogólnych przepisów zawartych w ustawie ppsa. Zgodnie z art. 173 §1 ppsa od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Art. 174 ppsa stanowi, że skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:
1.naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;
2.naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Jak wskazuje H. Filipczyk podstawy kasacyjne, które zostały wprost przeniesione z procedury cywilnej nie przystają zupełnie do specyfiki postępowania kasacyjnego w sprawie interpretacyjnej. Wynika to przede wszystkim z faktu, że pkt1 art. 174 ppsa odnosi się do naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie przez sąd a nie przez organ, a jest wiadomym, że niewłaściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego przez sąd administracyjny nie może mieć nigdy miejsca. Sąd dokonuje jedynie kontroli działalności administracji, lecz sam prawa nie stosuje ( H. Filipczyk, Indywidualne interpretacje prawa podatkowego – prawo i praktyka, Warszawa 2011, str.109).

Co do punktu drugiego art. 174 ppsa błąd wykładni przepisów prawa podatkowego (czyli sytuacja kiedy w procesie subsumpcji doszło do zastosowania właściwego przepisu jednakże dokonano nieprawidłowej jego wykładni i przez to efekt ostateczny jest nieprawidłowy) jest możliwą do uwzględnienia podstawa kasacyjną.

Kolejną postawą kasacyjną może być naruszenie przepisów postępowania podatkowego. Dochodzi tutaj więc do działania niezgodnego z przepisami postępowania podatkowego podczas procesu wydawania indywidualnej interpretacji. Interpretacja, która została wydana w sprzeczności do przepisów postępowania podatkowego nie może funkcjonować w obrocie prawnym i stanowi samoistną postawę do wniesienia skargi kasacyjnej do sądu drugiej instancji, w przypadku kiedy z różnych powodów sąd pierwszej instancji takiej „usterki” interpretacji nie dostrzegł.

Jak wskazuje H. Filipczyk podstawą kasacyjną może być także zarzut błędnego ustalenia stanu faktycznego. Co prawda organ nie posiada kompetencji do ustalania stanu faktycznego czy tez jego modyfikowania – jest on bezwzględnie związany przedstawionym przez zainteresowanego we wniosku opisem stanu faktycznego. Jednakże można sobie wyobrazić sytuację, w której organ dokonał interpretacji na podstawie zmodyfikowanego przez siebie, w części bądź w całości, stanu faktycznego, a tej modyfikacji nie dostrzegł sąd pierwszej instancji. Wówczas jest to podstawa do wniesienia skargi kasacyjnej (H. Filipczyk, op. cit., str. 111).