Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia
W dniu 22 lutego 2016 roku został wprowadzony do Kodeksu pracy art. 362, który daje pracodawcom możliwość zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.
W dotychczasowej praktyce, pomimo braku odpowiednich przepisów, pracodawcy – za wyraźną lub dorozumianą zgodą pracowników – i tak zwalniali ich z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. W niektórych przypadkach problemem okazywała się wysokość wypłacanego wynagrodzenia za okres zwolnienia ze świadczenia pracy, szczególnie gdy na wynagrodzenie pracownika składały się także zmienne elementy, takie jak premia, prowizja, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe czy dodatek za pracę w nocy.
Problem ten został obecnie rozwiązany przez ustawodawcę, gdyż w ślad za nowelizacją Kodeksu pracy wprowadzone zostały zmiany do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu ustalenia wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy z dnia 29 maja 1996 roku (Dz. U. Nr 62, poz. 289 ze zm.). §5 ust. 2 pkt 1 tego rozporządzenia przewiduje, że do obliczania wynagrodzenia za okres zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, przewidzianego w art. 362 Kodeksu pracy, stosuje się zasady obliczania wynagrodzenia za urlop.
Rozwiązanie to jest korzystne z punktu widzenia pracowników, w szczególności tych, którzy otrzymują wynagrodzenie w zmiennej wysokości, np. otrzymują wynagrodzenie prowizyjne albo dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych. Od 22 lutego 2016 roku pracodawcy nie mogą już wypłacać im jedynie wynagrodzenia podstawowego, określonego w stawce miesięcznej, ale muszą wziąć pod uwagę także zmienne składniki otrzymane przez pracownika w ciągu ostatnich 3 miesięcy lub – w niektórych wypadkach – 12 miesięcy. Gdy pracownicy mają wypłacane jedynie stałe wynagrodzenie w stawce miesięcznej, ich wynagrodzenie za okres zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy będzie odpowiadało ich wynagrodzeniu podstawowemu.
Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy pracownicy w ciąży lub karmiącej dziecko piersią
Pracownice w ciąży lub karmiące dziecko piersią nie mogą wykonywać prac w szkodliwych dla nich warunkach, określonych w odpowiednich przepisach. Pracodawcy mają obowiązek przenieść pracownicę w ciąży lub karmiącą dziecko piersią, zatrudnioną w takich warunkach na inne, odpowiednie dla niej stanowisko. Jeśli nie jest to możliwe, muszą zwolnić ją z obowiązku świadczenia pracy, z zachowaniem prawa do dotychczasowego wynagrodzenia (art. 179 Kodeksu pracy).
Również w tej sytuacji, do tej pory nie było jasne, jak liczyć wysokość tego wynagrodzenia. Zasady określone w znowelizowanym rozporządzeniu mają zastosowanie też do tego przypadku. Pracodawca zwalniający pracownicę w ciąży lub karmiącą dziecko piersią z obowiązku świadczenia pracy musi wypłacić jej wynagrodzenie z zastosowaniem zasad przewidzianych do obliczania wynagrodzenia za urlop. Musi zatem uwzględnić również zmienne składniki jej wynagrodzenia.
Autor: Kinga Jezierska