W dniu 12 kwietnia została uchwalona ustawa o zapobieganiu i naprawie szkód w środowisku. Ustawa ma wejść w życie z dniem 30 kwietnia 2007 r.
Ustawa o zapobieganiu i naprawie szkód w środowisku ma na celu transpozycję przepisów dyrektywy 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za zapobieganie i naprawę szkód w środowisku (Dz. U. WE L 143/56 z 30.04.2004).
Poprzez ustanowienie zasad odpowiedzialności za szkody wyrządzone w środowisku, ustawa ma stanowić praktyczną implementację wspólnotowej zasady „zanieczyszczający płaci”.
Ustawa wprowadza do przepisów ochrony środowiska nowe definicje pojęć niezbędnych do realizacji obowiązków ustawowych. Do najważniejszych z nich należy definicja szkody w środowisku, obejmująca szkody w zasobach wodnych, w glebie oraz w siedliskach i gatunkach chronionych, definicja bezpośredniego zagrożenia szkodą w środowisku, działań zapobiegawczych oraz działań naprawczych.
Kryteria oceny co należy uznać za szkodę w środowisku, zostaną określone w rozporządzeniu – w ślad za załącznikiem I do dyrektywy.
Nowe zasady odpowiedzialności za szkody w środowisku będą miały zastosowanie tylko do szkód powstałych w wyniku określonych rodzajów działalności, określonych w ślad za załącznikiem III do dyrektywy.
Organem właściwym w sprawach dotyczących szkód w środowisku będzie wojewoda, a w przypadku szkód spowodowanych przez organizmy genetycznie zmodyfikowane – minister właściwy co spraw środowiska.
Ustawa nakłada obowiązek podjęcia przez podmiot prowadzący daną działalność podjęcia określonych działań zapobiegawczych w przypadku wystąpienia bezpośredniego zagrożenia szkodą oraz działań naprawczych – w przypadku wystąpienia szkody. W obu przypadkach podmiot będzie dodatkowo obowiązany do udzielenia wojewodzie wszelkich dostępnych informacji o zagrożeniu szkodą lub powstałej szkodzie oraz do uzgodnienia z nim zakresu, sposobu i terminu zakończenia działań naprawczych.
Rodzaje oraz warunki i sposób prowadzenia działań naprawczych zostaną określone w rozporządzeniu – w ślad za załącznikiem II do dyrektywy.
Ustawa określa również przypadki, kiedy do podjęcia działań zapobiegawczych lub naprawczych obowiązany jest wojewoda.
Wszystkie przypadki wystąpienia bezpośredniego zagrożenia szkodą lub szkody będą zawarte w oddzielnym rejestrze, prowadzonym przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.
Ustawa będzie mieć zastosowanie do szkód wykrytych po dniu 30 kwietnia 2007 r. Do pozostałych szkód będą wciąż miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902 ze zm.), dotyczące ochrony powierzchni ziemi (art. 102 i nast.).
Ustawa o zapobieganiu i naprawie szkód w środowisku ma na celu transpozycję przepisów dyrektywy 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za zapobieganie i naprawę szkód w środowisku (Dz. U. WE L 143/56 z 30.04.2004).
Poprzez ustanowienie zasad odpowiedzialności za szkody wyrządzone w środowisku, ustawa ma stanowić praktyczną implementację wspólnotowej zasady „zanieczyszczający płaci”.
Ustawa wprowadza do przepisów ochrony środowiska nowe definicje pojęć niezbędnych do realizacji obowiązków ustawowych. Do najważniejszych z nich należy definicja szkody w środowisku, obejmująca szkody w zasobach wodnych, w glebie oraz w siedliskach i gatunkach chronionych, definicja bezpośredniego zagrożenia szkodą w środowisku, działań zapobiegawczych oraz działań naprawczych.
Kryteria oceny co należy uznać za szkodę w środowisku, zostaną określone w rozporządzeniu – w ślad za załącznikiem I do dyrektywy.
Nowe zasady odpowiedzialności za szkody w środowisku będą miały zastosowanie tylko do szkód powstałych w wyniku określonych rodzajów działalności, określonych w ślad za załącznikiem III do dyrektywy.
Organem właściwym w sprawach dotyczących szkód w środowisku będzie wojewoda, a w przypadku szkód spowodowanych przez organizmy genetycznie zmodyfikowane – minister właściwy co spraw środowiska.
Ustawa nakłada obowiązek podjęcia przez podmiot prowadzący daną działalność podjęcia określonych działań zapobiegawczych w przypadku wystąpienia bezpośredniego zagrożenia szkodą oraz działań naprawczych – w przypadku wystąpienia szkody. W obu przypadkach podmiot będzie dodatkowo obowiązany do udzielenia wojewodzie wszelkich dostępnych informacji o zagrożeniu szkodą lub powstałej szkodzie oraz do uzgodnienia z nim zakresu, sposobu i terminu zakończenia działań naprawczych.
Rodzaje oraz warunki i sposób prowadzenia działań naprawczych zostaną określone w rozporządzeniu – w ślad za załącznikiem II do dyrektywy.
Ustawa określa również przypadki, kiedy do podjęcia działań zapobiegawczych lub naprawczych obowiązany jest wojewoda.
Wszystkie przypadki wystąpienia bezpośredniego zagrożenia szkodą lub szkody będą zawarte w oddzielnym rejestrze, prowadzonym przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.
Ustawa będzie mieć zastosowanie do szkód wykrytych po dniu 30 kwietnia 2007 r. Do pozostałych szkód będą wciąż miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902 ze zm.), dotyczące ochrony powierzchni ziemi (art. 102 i nast.).