Przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD) jest reakcją o podłożu immunologicznym i najczęstszym powikłaniem po allogenicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych. Wyróżnia się dwa rodzaje GvHD: postać ostrą i przewlekłą. Przewlekła GvHD jest najczęstszym długoterminowym powikłaniem i może mieć negatywny wpływ na prawie każdy narząd, powodując łagodne lub ciężkie objawy. Dane epidemiologiczne wykazują, że ostra postać GvHD może wystąpić nawet u 50 proc. leczonych pacjentów. Częstość występowania przewlekłej GvHD waha się od 6 do 80 proc.

 

Trudne leczenie powikłań  

Leczenie GvHD zależy od nasilenia objawów i zajętych chorobą narządów. Kortykosteroidy pozostają terapią pierwszego rzutu zarówno w ostrej, jak i przewlekłej GVHD. W ciągu 4 tygodni na leczenie kortykosteroidami odpowiada ok. 50–65 proc. pacjentów z objawami ostrej GvHD. Brak poprawy (przynajmniej o 1 stopień) w tym czasie wiąże się ze złym rokowaniem, a śmiertelność po 6 miesiącach wynosi 45–65 proc. Ze względu na ich znaczną toksyczność i rosnącą liczbę pacjentów, u których rozwija się choroba oporna na steroidy, wykorzystywane są inne terapie ratunkowe. Fotofereza pozaustrojowa jest powszechnie zalecaną metodą leczenia drugiego rzutu (szczególnie w sterydoopornej postaci GVHD. 

Dlatego MZ chce wprowadzenia procedury „Leczenie ostrej lub przewlekłej choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD) opornej na kortykosteroidy z wykorzystaniem fotoferezy pozaustrojowej (ECP)” do wykazu świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego. Projekt rozporządzenia w tej sprawie trafił do konsultacji.

Czytaj w LEX: Problematyka przeszczepu od małoletniego żywego dawcy >

Stabilne finansowanie

MZ planuje, że rozporządzenie wejdzie w życie już w styczniu 2025 r.– Wskazany termin jest podyktowany koniecznością zapewnienia świadczeniobiorcom, u których rozwija się choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD) poprawy dostępu do skutecznej klinicznie i bezpiecznej terapii – argumentuje MZ.

Obecnie fotofereza jest finansowana w ramach Narodowego Programu Transplantacyjnego na lata 2023–2032 r. z pieniędzy budżetu państwa, której dysponentem jest minister zdrowia. – Konieczne jest wprowadzenie świadczenia do wykazu świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego oraz zmiana jego finansowania z budżetu państwa na NFZ, tak by pacjenci mieli zapewniony stały dostęp do świadczenia niezależnie od obowiązywania Narodowego Programu Transplantacyjnego – wyjaśniono w dokumencie.

Szacuje się, że w dziesięcioletniej perspektywie roczne koszty finansowania leczenia wynosić będą 9,89–10,30 mln zł rocznie.

Czytaj  także: Resort zdrowia chce usprawnić kwalifikację do przeszczepów nerek

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.