Jeden z mieszkańców gminy, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa złożył skargę na uchwałę rady powiatu dotyczącą wyboru przewodniczącego rady.

Zarzucił, iż sporną uchwałę przyjęto z naruszeniem art. 21 ust. 7 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 595 z późn. zm.), albowiem radny wybrany na przewodniczącego rady brał udział w głosowaniu w swojej sprawie, przy tym liczba głosów była taka, że jego głos zadecydował o wyniku głosowania.

To zagadnienie zawiera:

{"dataValues":[870,787,785,32,9,2],"dataValuesNormalized":[8,7,7,1,1,1],"labels":["Pytania i odpowiedzi","Komentarze i publikacje","Orzeczenia i pisma urz\u0119dowe","Akty prawne","Wzory i narz\u0119dzia","Procedury"],"colors":["#940C72","#007AC3","#EA8F00","#85BC20","#232323","#E5202E"],"maxValue":2485,"maxValueNormalized":20}

Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX

WSA uznał skargę za niezasadną.

Sąd przypomniał, iż stroną w postępowaniu toczącym się ze skargi na uchwałę samorządową może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone już obecnie, a nie w przyszłości, co spowodowało następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia skarżącego konkretnych uprawnień albo nałożenia obowiązków.

W sprawie skarżący nie wykazał, by uchwała w przedmiocie wyboru nowego przewodniczącego naruszyła w jakikolwiek sposób jego prawny interes lub uprawnienie.

Nie stanowi bowiem uzasadnienia naruszenia swego interesu prawnego postawa obywatelska - podana na rozprawie przed sądem administracyjnym jako uzasadnienie interesu prawnego.

Nawet szczytne powody zaskarżenia uchwały organu samorządu terytorialnego, w tym troska o zgodność z przepisami prawa podejmowanych uchwał, nie mogą być uznane jako spełnienie przesłanki z art. 87 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym w zakresie legitymacji procesowej.

Skargi wnoszone z takich powodów noszą bowiem cechy actio popularis – wyjaśnił sąd.

Na podstawie:
Postanowienie WSA w Białymstoku z 18 sierpnia 2015 r., sygn. akt II SA/Bk 344/15, nieprawomocne