Wyrok ten jest precedensowy, gdyż rozstrzyga kwestię nie uregulowaną w polskim prawie - odwołanie cudzoziemca do sądu w sprawie wizy Schengen. A co więcej jest wynikiem odpowiedzi na pytanie zadane przez Naczelny Sąd Administracyjny unijnemu trybunałowi.

Obywatel Maroka Soufiane H. złożył wniosek o wydanie wizy polskiej u polskiego konsula w Rabacie. Konsul odmówił, choć wnioskodawca miał rodzinę w Polsce. I mieszkał wcześniej w naszym kraju trzy lata.

 

W odmowie nie były podane motywy rozstrzygnięcia. Adwokat cudzoziemca złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Odrzucenie skargi

W sprawie tej sąd 24 listopada 2015 r., odrzucił skargę z uwagi na jej niedopuszczalność. Albowiem nie ma przepisu, który pozwalały na odwołanie się do sądu w sprawie wizy Schengen.

Od tego orzeczenia strona skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w czerwcu 2016 r. zawiesił postępowanie sądowe w sprawie ze skargi kasacyjnej oraz zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym: „Czy art. 32 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy i art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy rozumieć w ten sposób, że nakłada na państwo członkowskie obowiązek zagwarantowania środka zaskarżenia do sądu?”.

Trybunał UE: procedura powinna być

     Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z 13 grudnia 2017 r. orzekł, iż przywołane przepisy należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia procedury odwoławczej od decyzji o odmowie wydania wizy, której szczegółowe zasady należą do porządku prawnego każdego państwa członkowskiego, przy poszanowaniu zasad równoważności i skuteczności. Procedura ta musi gwarantować na pewnym etapie postępowania środek odwoławczy do sądu”.

Czytaj: Doradcy: Exit tax może być niezgodny z prawem unijnym

     Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 19 lutego 2018 r., podjął zawieszone postępowanie sądowe oraz uchylił zaskarżone postanowienie WSA w Warszawie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Liczy się Karta Praw Podstawowych

WSA 20 września 2018 r. uchylił odmowną decyzję konsula polskiego w Rabacie. Sędzia sprawozdawca Marzena Milewska-Karaczewska stwierdziła, że sąd miał na względzie, że rozstrzygnięcie konsula w II instancji nie ma żadnych motywów. Przepisy kodeksu wizowego nie określają ram działania konsula. Kodeks postępowania administracyjnego nie ma tu zastosowania.

- Trzeba w takich sprawach posiłkować się art. 41 Karty Praw Podstawowych. Jako członek Unii Europejskiej jesteśmy związani kodeksem dobrych praktyk, a ten przepis wskazuje, że organ powinien podać podstawy wydanego rozstrzygnięcia. Sama przesłanka, że cudzoziemiec być może nie powróci w terminie do kraju, nie wystarczy - dodała sędzia sprawozdawca.

Art. 41 gwarantuje każdemu prawo do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.

Konsul nie wyjaśnił skąd taka obawa pojawiła się po stronie organu. Rację ma skarżący, że przesłanki do udzielenia wizy istniały. Nie ulga dla WSA wątpliwości, że konsul nie wskazał powodów odmowy przyznania wizy. To rozstrzygnięcie nie poddaje się kontroli sądu.

Teraz cudzoziemiec powinien zmodyfikować wniosek wizowy, gdyż po trzech latach zmieniły się okoliczności sprawy.

Sygnatura akt: Wyrok TS UE C-403/16, IV SA/Wa 637/18, wyrok WSA z 20 września 2018 r.