Skarga została wniesiona przez słoweński bank, który został znacjonalizowany i zrestrukturyzowany na początku lat 1990-tych. Bankiem tym zarządza obecnie agencja rządowa. Skarżący bank wniósł do sądów chorwackich dwa powództwa o zapłatę należności przez chorwacką fabrykę cukru. Należności te do tej pory nie zostały odzyskane, również ze względu na zawiłości powojennych rozliczeń pomiędzy państwami byłej Jugosławii. Przed Trybunałem skarżący bank zarzucił, iż ten stan rzeczy stanowił naruszenie prawa do poszanowania własności, chronionego w art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o prawach człowieka, a także prawa do rzetelnego procesu (art. 6 ust. 1 Konwencji) oraz zakazu dyskryminacji (art. 14 Konwencji).









