Strasburg: domicyl konieczny dla wypłaty świadczenia dla niepełnosprawnych

Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał, iż ograniczenie wypłaty francuskiego świadczenia dla osób niepełnosprawnych tylko do osób mieszkających we Francji nie narusza zakazu dyskryminacji.

Skargę do Trybunału wniosła obywatelka Algierii (gdzie mieszka), której przysługuje we Francji świadczenie emerytalne po zmarłym mężu. Skarżąca wniosła również o wypłatę dodatkowego zasiłku dla osoby niepełnosprawnej. Władze francuskie odmówiły wskazując, iż skarżąca nie spełnia warunku zamieszkania we Francji. Przed Trybunałem skarżąca zarzuciła, iż ten stan rzeczy jest dyskryminacją sprzeczną z zakazem z art. 14 Konwencji o prawach człowieka w związku z prawem do poszanowania mienia, chronionym w art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji.

Trybunał nie zgodził się z argumentacją skarżącej i uznał jej skargę za niedopuszczalną.

Trybunał przypomniał, iż zakaz dyskryminacji oznacza różne traktowanie osób, które pod innymi względami - oprócz przyczyny różnego traktowania - znajdują się w takich samych lub istotnie podobnych położeniach. W związku z tym pytaniem, na które należało odpowiedzieć, było pytanie, czy skarżąca, jako osoba niezamieszkała we Francji, znajduje się w takim samym położeniu jak mieszkańcy Francji, którzy spełniają warunki przyznania im dodatkowego zasiłku dla osoby niepełnosprawnej.

Odpowiadając na to pytanie Trybunał w pełni zgodził się z argumentacją rządu francuskiego. Francuski zasiłek dla niepełnosprawnych realizuje cel w postaci zapewnienia dochodu minimalnego mieszkańcom Francji, z uwzględnieniem minimalnych kosztów utrzymania w tym konkretnym państwie. W związku z tym jego wysokość jest corocznie kontrolowana i dostosowywana do bieżących wskaźników. Obywatel francuski, który mieszka poza granicami Francji, nie jest uprawniony do jego otrzymywania.

Trybunał wskazał, iż sama istota spornego świadczenia socjalnego jest związana z utrzymaniem odpowiednich warunków życia jego beneficjentów we Francji, z uwzględnieniem konkretnych kosztów utrzymania w tym kraju i konkretnych potrzeb osób uprawnionych. Nie można zatem uznać, by skarżąca - jako osoba niemieszkająca we Francji - znajdowała się w takim samym lub porównywalnym położeniu do położenia rezydentów francuskich, którzy spełniają warunki przyznania tego świadczenia. Skoro skarżąca nie znajduje się w takim samym lub porównywalnym położeniu, nie można mówić o jej dyskryminacji. Skarga na naruszenie zakazu dyskryminacji i art. 14 Konwencji w związku z prawem do poszanowania mienia z art. 1 protokołu nr 1 została więc uznana za nieuzasadnioną i niedopuszczalną.

Gouri przeciwko Francji - decyzja ETPC z dnia 28 lutego 2017 r., skarga nr 41069/11.