Sąd Najwyższy w Izbie Karnej rozstrzygnął zagadnienie prawne przedstawione przez Rzecznika Praw Obywatelskich. Postawił on pytanie: "Czy rozstrzygając o warunkowym przedterminowym zwolnieniu sąd stosuje również ogólne dyrektywy wymiaru kary, czy też orzeka wyłącznie w oparciu o przesłanki wskazane w art. 77 § 1 k.k.( dobre sprawowanie itd.)?"
Przepis ten mówi, że skazanego na karę pozbawienia wolności sąd może warunkowo zwolnić z odbycia reszty kary tylko wówczas, gdy jego postawa, właściwości i warunki osobiste, okoliczności popełnienia przestępstwa oraz zachowanie po jego popełnieniu i w czasie odbywania kary uzasadniają przekonanie, że skazany po zwolnieniu będzie stosował się do orzeczonego środka karnego lub zabezpieczającego i przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.
SN podjął w składzie 7 sędziów uchwałę, według której podstawę orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu z odbycia reszty kary pozbawienia wolności stanowią takie kryteria jak postawa, właściwości i warunki osobiste, nie są natomiast przesłankami rozstrzygania okoliczności wpływające na wymiar kary (określone w art. 53 k.k., art. 54 § 1 k.k. oraz art. 55 k.k. i art. 56 k.k.)."
Sąd Najwyższy uzasadniając stanowisko stwierdził, że zarówno reguły wykładni językowej, systemowej jak i funkcjonalnej, przemawiają za przyjęciem poglądu, zgodnie z którym art. 77 § 1 k.k. samodzielnie i w sposób kompletny określa przesłanki, którymi powinien kierować się sąd orzekając o warunkowym przedterminowym zwolnieniu.
Wskazał ponadto, że w odniesieniu do warunkowego przedterminowego zwolnienia ogólne dyrektywy wymiaru kary są uwzględniane wyłącznie przez sąd meriti wyznaczający surowsze ograniczenia do skorzystania przez skazanego z tego środka.
Do treści uchwały zgłoszono jedno zdanie odrębne.
Sygnatura akt I KZP 2/17, uchwałą z 26 kwietnia 2017 r.