Skargę do Trybunału wniósł obywatel Gruzji, który od 1998 r. mieszkał w Brukseli. Skarżący zmarł w czerwcu 2016 r. (jego skargę do rozstrzygnięcia popierały żona i dzieci). W Belgii skarżący był wielokrotnie skazywany za liczne przestępstwa, w tym za udział w przestępczości zorganizowanej i czyny z użyciem przemocy. W czasie pobytu w więzieniu zdiagnozowano u niego m.in. białaczkę i gruźlicę. W 2007 r. ministerstwo spraw wewnętrznych wydało nakaz jego deportacji, ponowiony następnie w 2010 r. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż ze względu na jego stan zdrowia i zupełną zależność od rodziny, jego wydalenie do Gruzji skutkowałoby naruszeniem zakazu nieludzkiego i poniżającego traktowania z art. 3 Konwencji o prawach człowieka oraz jego prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego z art. 8 Konwencji.

Trybunał zgodził się ze skarżącym i stwierdził, iż wykonanie nakazu jego deportacji sprowadziłoby się do naruszenia art. 3 i art. 8 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał wskazał przede wszystkim, iż stan zdrowia skarżącego - który cierpiał na bardzo poważne choroby i którego stan zagrażał życiu - nie został zbadany przez belgijskie organy władzy w kontekście wniosków skarżącego o uregulowanie pobytu. Władze nie zbadały również kolejnej okoliczności, na którą skarżący się powoływał, to jest jego uzależnienia od pomocy najbliższej rodziny. Trybunał stwierdził w szczególności, iż przy braku jakiejkolwiek oceny dokonanej przez władze belgijskie w przedmiocie ryzyka, z jakim musiałby się zmierzyć skarżący przy powrocie do Gruzji, wobec informacji dotyczących jego stanu zdrowia i możliwości zapewnienia mu odpowiedniego leczenia w ojczyźnie, ustalenia poczynione przez belgijskie władze były niewystarczające, by uznać, iż w przypadku powrotu skarżący nie będzie narażony na rzeczywiste i bezpośrednie ryzyko traktowania sprzecznego ze standardami art. 3 Konwencji.

Ponownie, w odniesieniu do zarzutu z art. 8 Konwencji dotyczącego naruszenia życia prywatnego i rodzinnego skarżącego w przypadku wydalenia, władze belgijskie powinny były dokonać oceny wpływu deportacji skarżącego na stan jego życia rodzinnego w świetle jego stanu zdrowia, który zagrażał bezpośrednio życiu skarżącego. Dla realizacji wymogów art. 8 Konwencji władze krajowe powinny były zbadać, czy - w świetle konkretnej sytuacji skarżącego - rodzina skarżącego podążyłaby za nim do Gruzji, a jeżeli tak by się nie stało, to czy poszanowanie jego prawa do życia prywatnego i rodzinnego nie wymagało raczej, by umożliwić pozostanie skarżącemu w Belgii przez resztę czasu, jaki mu pozostał, to jest do końca jego dni.

Belgijskie organy władzy nie przeprowadziły jednak oceny wskazanych okoliczności i to z tego faktu - a nie dlatego, iż deportacja skarżącego nie byłaby uzasadniona sama w sobie - wynikałoby naruszenie art. 3 i art. 8 Konwencji. Organy władzy krajowej, nakazując wydalenie osoby, zawsze muszą brać indywidualne okoliczności zainteresowanego pod uwagę, jak i to, czy w takich indywidualnych okolicznościach wydalenie nie narusza praw podstawowych zainteresowanego.

Paposhvili przeciwko Belgii - wyrok Wielkiej Izby ETPC z dnia 13 grudnia 2016 r., skarga nr 41738/10.