Spór w sprawie dotyczył tego, czy zasadnie wydano decyzję, kierującą skarżącego na kontrolne zbadanie kwalifikacji do kierowania pojazdem, z powodu przekroczenia przez niego ilości 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.). W szczególności spór dotyczył tego czy skarżącemu należało odjąć 6 punktów z tytułu dobrowolnego poddania się przeszkoleniu, czy też, zgodnie z § 8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002r. w sprawie postępowanie z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236, poz. 1998 ze zm.) nie było ku temu podstaw, w sytuacji gdy ilość tych punktów przekroczyła 24.
Zdaniem skarżącego - § 8 pkt rozporządzenia, został wydany z przekroczeniem upoważnienia wynikającego z art. 130 ust. 4 ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), oraz jest sprzeczny z treścią art. 130 ust. 3, wobec czego nie powinien mieć zastosowania, co potwierdza przytoczone przez skarżącego orzecznictwo sądowo-administracyjne.
Rozpatrując sprawę WSA uznał, iż zmniejszenie liczby punktów w wyniku odbytego szkolenia może nastąpić tylko wówczas, gdy przypisana kierowcy liczba punktów nie przekroczyła 24. W przypadku przekroczenia tej liczby kierowca poddawany jest obowiązkowemu badaniu psychologicznemu i nie może skorzystać z dobrodziejstwa zmniejszenia liczby punktów karnych w drodze odbycia szkolenia na własny koszt. Zdaniem WSA udzielając upoważnienia w art. 130 ust. 4 ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) ustawodawca zawarł wyraźne wskazania, wyznaczające kierunek unormowań przyjętych w rozporządzeniu. Mają one na celu dyscyplinowanie kierujących pojazdami oraz zapobieganie wielokrotnemu naruszaniu przez nich przepisów ruchu drogowego. W opinii WSA odczytanie przepisów ustawy w taki sposób, iż także po przekroczeniu limitu 24 punktów kierowca mógłby w drodze odbycia szkolenia zmniejszyć ich liczbę, niweczyłoby możliwość osiągnięcia celu jakim jest przestrzeganie przez kierujących pojazdami przepisów ruchu drogowego, czy ocenę ich predyspozycji psychicznych do kierowania pojazdami. Nie zostałaby także spełniona funkcja prewencyjna tych regulacji, które w myśl założenia ustawodawcy - winny zapobiegać wielokrotnemu naruszaniu przepisów ruchu drogowego. Nie dałoby się to pogodzić z zasadą racjonalności ustawodawcy, który konstruując odpowiednie regulacje prawne, mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, stwarzałby jednocześnie możliwości skutecznego uchylania się przez kierowców od ich oddziaływania.
Na podstawie: Wyrok WSA w Szczecinie z 12 października 2011 r., sygn. akt II SA/Sz 640/11, nieprawomocny.

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line