Timeshare oznacza prawo do korzystania z rzeczy, przede wszystkim nieruchomości (np. ośrodka turystycznego, hotelu, pensjonatu, apartamentu) w określonych, regularnie powtarzających się odstępach czasu w każdym roku.
Szczególnie zainteresowanymi wejściem w życie ustawy powinni być przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą polegającą na zawieraniu z konsumentami umów: timeshare, o długoterminowy produkt wakacyjny, wymiany, odsprzedaży, podmioty zawierające z konsumentami umowy dodatkowe oraz konsumenci zawierający z przedsiębiorcami ww. umowy. Innymi słowy ustawa będzie miała zastosowanie do umów konsumenckich tj. zawieranych pomiędzy przedsiębiorcą, a konsumentem.
Zgodnie z założeniami do ustawy, umowa timeshare ma oznaczać umowę zawartą na ponad rok, na podstawie której konsument odpłatnie nabywa prawo do korzystania z co najmniej jednego noclegowego miejsca zakwaterowania przez ponad jeden okres korzystania. W porównaniu do obecnie obowiązującej ustawy z 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku, zakres przedmiotowy nowej definicji jest znacznie szerszy. Obejmuje ona bowiem popularne obecnie różnego rodzaju umowy quasi-timeshare zawierane na 35 miesięcy w celu obejścia ustawy. Definicja nie obejmuje jednak wielokrotnych rezerwacji miejsca zakwaterowania np. pokoi hotelowych oraz zwykłych umów najmu w tym zawartych na ponad jeden rok (przedmiotem umowy najmu jest bowiem korzystanie o charakterze ciągłym, a nie korzystanie w okresach wielokrotnych).
Ponieważ nowa definicja nie jest związana z nieruchomością, będzie ona obejmować również zakwaterowanie na barkach, w przyczepach kempingowych lub na statkach wycieczkowych. Natomiast umowy, które nie zapewniają zakwaterowania np. wynajem miejsc postojowych dla przyczep kempingowych nie są objęte tą regulacją. Ponadto, z uwagi na fakt, iż definicja obejmuje także umowy dotyczące kilku nieruchomości, w jej zakres wejdą prawa do korzystania z miejsca zakwaterowania wybranego z grupy miejsc.
Swoje definicje mają mieć również umowa o długoterminowy produkt wakacyjny, umowa odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, umowa wymiany timeshare. Z kolei pojęcia przedsiębiorcy i konsumenta będą zgodne z rozumieniem tych pojęć w k.c.
W ustawie o timeshare nałożony ma zostać na przedsiębiorcę obowiązek wskazywania w każdej reklamie dotyczącej umów timeshare, o długoterminowy produkt wakacyjny, odsprzedaży i wymiany, że konsument może otrzymać tzw. informacje przedkontraktowe (informacje charakterystyczne dla każdej umowy) oraz obowiązek wskazania, gdzie może on te informacje otrzymać.
Przedsiębiorca ma mieć obowiązek doręczenia konsumentowi, w odpowiednim czasie informacji przedkontraktowych w sposób jasny i zrozumiały, a ponadto nieodpłatnie, w formie pisemnej na trwałym nośniku informacji łatwo dostępnym dla konsumenta i to w języku lub jednym z języków państwa członkowskiego, w którym konsument ma miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem, o ile jest to język urzędowy Unii Europejskiej, zgodnie z wyborem konsumenta.
Informacje przedkontraktowe miałyby stanowić integralną część umowy (timeshare, o długoterminowy produkt wakacyjny, odsprzedaży, wymiany). Ewentualne zmiany informacji przedkontraktowych byłyby możliwe tylko w wypadku wyraźnego wskazania w umowie takiej możliwości lub gdy konieczność zmian wynikałaby z siły wyższej. Na przedsiębiorcy nałożony by został obowiązek poinformowania konsumenta o dokonanych zmianach informacji przedkontraktowych w odpowiednim czasie przed zawarciem umowy.
Sama umowa miałaby być zawarta w formie pisemnej na trwałym nośniku informacji, w języku lub jednym z języków państwa członkowskiego, w którym konsument ma miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem, o ile jest to język urzędowy Unii Europejskiej.
Przedsiębiorca ma mieć obowiązek zwrócenia konsumentowi uwagi w sposób jednoznaczny i zrozumiały przed zawarciem umowy na: prawo do odstąpienia od umowy, długość terminu do odstąpienia od umowy oraz zakaz jakichkolwiek świadczeń przed upływem terminu do odstąpienia od umowy.
Na żądanie konsumenta, przedsiębiorca, z którym konsument zawrze umowę timeshare mającą za przedmiot nieruchomość powinien umożliwić ujawnienie prawa wynikającego z tej umowy w księdze wieczystej.
W razie skorzystania przez konsumenta z prawa do odstąpienia od umowy, umowa uważana będzie za niezawartą (skutek ex tunc). Konsumenta odstępujący od umowy nie ma ponosić żadnych kosztów związanych z odstąpieniem ani odpowiedzialności za wartości odpowiadające usługom, które mogły zostać wykonane przed odstąpieniem od umowy.
W razie skorzystania przez konsumenta z prawa do odstąpienia od umowy timeshare lub umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, wszelkie umowy wymiany lub inne umowy dodatkowe będą automatycznie rozwiązane, bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów przez konsumenta. W wypadku umów o długoterminowy produkt wakacyjny dokonywanie zapłaty ma być możliwe tylko i wyłącznie w systemie ratalnym.
Z dniem wejścia w życie nowej ustawy, które powinno się dokonać najpóźniej do dnia 23 lutego 2011 r. (jest to ostateczna data transpozycji, określona w art. 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany (Dz. UE. L z dnia 3 lutego 2009 r., Nr 33, s. 10)), uchylona zostanie dotychczas obowiązująca ustawa z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 74, poz. 855 z późn. zm.).

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line