Jeżeli bowiem decyzja podatkowa zostałaby wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, byłaby to przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji (art. 247 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej - dalej o.p.). Problem wziął się z tego, że w art. 13 o.p. wśród organów podatkowych nie został wprost wymieniony dyrektor urzędu kontroli skarbowej.

Wydaje się jednak, że w praktyce kontrowersje te zrodziły się w toku konkretnych postępowań prowadzonych przez dyrektorów urzędów kontroli skarbowej, gdzie na pewno jedną z możliwych „linii obrony” było podważanie właściwości tych organów. Skoro jednak w świetle art. 24 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o kontroli skarbowej , organ kontroli skarbowej kończy postępowanie kontrolne decyzją w rozumieniu Ordynacji podatkowej, gdy ustalenia dotyczą między innymi podatków, których określanie lub ustalanie należy do właściwości naczelników urzędów skarbowych, to dlaczego podważać tu ową kompetencję? Podatek dochodowy od osób fizycznych oraz podatek dochodowy od osób prawnych są przecież podatkami, „których określanie lub ustalanie należy do właściwości naczelników urzędów skarbowych”.

Argumentem „obosiecznym” w niniejszym sporze może być nieoczekiwanie art. 99 ust. 12 ustawy o VAT oraz jego relacja do art. 21 § 3a o.p. Oba przepisy mają w istocie bardzo podobny cel – wyeliminowanie z obrotu wadliwej deklaracji VAT z wykazanym zwrotem czy przeniesieniem oraz obalenie domniemania prawidłowości dokonanego samoobliczenia. Wskazany przepis Ordynacji podatkowej powołuje się jednak na organ podatkowy, zaś przepis ustawy o podatku od towarów i usług niejako precyzuje, że chodzi o naczelnika urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej.

Stąd można dociekać, że skoro w ustawach regulujących podatki dochodowe ustawodawca nie wprowadził takiego „doprecyzowania” art. 24 o.p., to czyżby pozbawił organ kontroli skarbowej tego uprawnienia? Wydaje się, że jest to argument niewystarczający, natomiast świadczy on jedynie o tym, iż ustawodawca w celu eliminowania wątpliwości interpretacyjnych powiela rozwiązania, zamieszczając je w kilku ustawach. Z drugiej strony być może lepszy jest stan, kiedy wszystko jest jasne, niż taki, kiedy to dane zagadnienie wciąż budzić ma wątpliwości.

Więcej o instytucji straty przeczytasz w komentarzu "Określenie wysokości straty" opublikowanym w Vademecum Głównego Księgowego

Przywołane akty prawne:

Ustawa z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.)

Ustawa z 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214 z późn. zm.)

Ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.)