W przedmiotowej sprawie spór dotyczył tego, czy zorganizowanie przez pracodawcę na swój koszt przewozu pracowników do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania powoduje po stronie pracowników powstanie obowiązku podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Firma chce zawrzeć umowy z firmami zewnętrznymi na dowozy pracownicze. Wynagrodzenie za usługi transportowe będą określone ryczałtowo w wysokości uzależnionej od wybranej trasy oraz ilości kursów. Na jego określenie nie będzie miała wpływu liczba pracowników korzystających z transportu.

Zdaniem firmy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika. A skoro nie będzie możliwości zidentyfikowania pracowników korzystających z transportu – to nie będzie możliwe ustalenie w odniesieniu do konkretnego pracownika kwoty przychodu do opodatkowania z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów transportu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem.

Fiskus uznał jednak, że o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie pracownika nie decyduje to, ile razy pracownik faktycznie skorzysta z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy, ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci sposobności korzystania z wykupionej u przewoźnika usługi. Fiskus uzyskanie przychodu przez pracownika utożsamił więc z samą tylko możliwością skorzystania z przewozu.

Sprawa ostatecznie trafiła do WSA we Wrocławiu. Sąd stwierdził, wbrew stanowisku fiskusa, że jedynie otrzymanie nieodpłatnego świadczenia spowoduje zaistnienie przychodu w rozumieniu ustawy o PIT. Trudno uznać, że ten, kto tylko mógł skorzystać z darmowego przejazdu, uzyskał korzyść finansową na równi z tym, który w przewozie faktycznie uczestniczył. Sama możliwość udziału pracownika w przewozie do pracy i z pracy, zorganizowanym przez pracodawcę na swój koszt, nie powoduje więc po stronie pracownika powstania przychodu podatkowego. Zdaniem sądu fiskus naruszył przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT.

Wyrok WSA we Wrocławiu z 13 sierpnia 2013 r., I SA/Wr 788/13