W przedmiotowej sprawie podatnik wystąpił do fiskusa z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Minister Finansów wydał interpretację, w której uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Podatnik wniósł skargę na interpretację do WSA. WSA uznał co prawda skargi podatnika za zasadne, jednak w części podzielił stanowisko fiskusa, choć z innych przyczyn aniżeli wskazanych w zaskarżonej interpretacji podatkowej.

Podatnik wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku. Zarzucił sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 134 § 2 p.p.s.a., polegające na wydaniu wyroku na niekorzyść podatnika, w sytuacji gdy nie występują przesłanki wydania takiego wyroku.

NSA, który rozpatrywał skargę kasacyjną, uznał, że wyrażona w art. 134 § 2 p.p.s.a. zasada zakazu orzekania na niekorzyść skarżącego nie ma zastosowania do indywidualnych interpretacji prawa podatkowego. Interpretacja podatkowa nie jest bowiem aktem administracyjnym, a co za tym idzie - nie rozstrzyga o prawach i obowiązkach jej adresata. Organ interpretacyjny przedstawia jedynie wykładnię przepisów prawa podatkowego oraz możliwość ich zastosowania w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym. Z istoty interpretacji wynika, że nie rodzi ona dla zainteresowanego wiążących skutków prawnych, a zastosowanie się do interpretacji zależy od woli zainteresowanego. Dopiero zastosowanie się do indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przez jej adresata może spowodować powstanie ochrony prawnej na podstawie art. 14k i art. 14m Ordynacji podatkowej, i to wyłącznie w przypadku zmiany lub uchylenia interpretacji, do której zainteresowany się zastosował, lub nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej. Indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego nie mają też mocy formalnie wiążącej w stosunku do organów podatkowych. Uchylenia przez sąd administracyjny indywidualnej interpretacji prawa podatkowego nie można zasadnie oceniać jako rozstrzygnięcia korzystnego lub niekorzystnego. Uchyleniu podlega bowiem w istocie wyłącznie informacja o możliwości zastosowania określonych przepisów prawa oraz ich wykładnia, które nie miały mocy wiążącej ani w stosunku do zainteresowanego, ani też w relacji do stosujących prawo organów podatkowych.

Wyrok NSA z 1 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2399/12

Omówienie pochodzi z programu Lex Administracja Skarbowa